Profile Age: 19 years Work: Singer Partner: If you think you can keep up with me, you may try
Onderwerp: I love it when I get to see you ~ Open za feb 02, 2013 4:15 am
ღ ι ℓσνє ιт ωнєη ι gєт тσ ѕєє уσυ.
Ze liep door het zand. De zon scheen redelijk fel voor deze tijd van het jaar en Aivy genoot ervan. Het was nu ongeveer 10 graden, maar het voelde als 20 na die koude winter. Het was ook nog windstil, dus ook de wind kon de warmte niet verpesten. Ze had besloten vandaag een los bloesje aan te doen, iets wat ze de hele winter niet had kunnen dragen. Ook liep ze zonder jas rond, maar koud had ze het niet. Haar schoenen had ze uitgedaan toen ze het strand op liep, haar hakken bleven steken in het zand. Door de rust kon ze haar gedachten even op een rijtje krijgen en ze vond het heerlijk. De enige dieren die ze hoorde waren de zeemeeuwen die boven de zee rond vlogen, opzoek naar wat eten. Na nog een paar stappen plofte ze neer op het zand en ging ze comfortabel zitten.
Er was niet zoveel gebeurt de laatste tijd, maar wat er gebeurt was, was erg heftig. Ze had Stan gevonden, haar verloren tweelingbroer. Maar hij was totaal niet wat ze verwacht had. Voor de rest was ze nog niemand tegengekomen, ze had in iedergeval niet met ze gepraat. Ze was niet zo’n spraakzaam type. Ze verplaatste haar handen naar achteren en keek de lucht in. Een meeuw vloog naar beneden en landde naast haar neer. Ze keek weer naar beneden en glimlachte naar de zwart witte vogel. De meeuw kraaide en steeg weer op. Hij voegde zich bij de andere meeuwen en ze gingen weer eten vangen.
Aivy stond weer op en liep richting het water. Ze ging in de branding staan en voelde het koude water tussen haar tenen door gaan. Ze genoot ervan en draaide zich om. Ze wou net weglopen toen ze wat hoorde bewegen. Verbaasd keek ze om naar de bossen en duinen achter haar. Ze zag even niks, maar toen kwam een schim tevoorschijn. Ze kneep haar ogen dichter tegen de zon en zag toen dat de schim van een mens moest zijn. ’Hallo?’ Riep ze naar de onbekende schim.
Onderwerp: Re: I love it when I get to see you ~ Open di feb 05, 2013 11:22 am
Zodra ze het gangenstelsel verlaten had, onderwierp ze haar rossige haren aan een vlugge inspectie. Sinds ze een maand geleden een spin op haar hoofd had gekregen, kon ze niet vaak genoeg controleren of het leeg was. Ze haatte spinnen. Ze haatte drukte. Vandaag was echt weer zo'n typische rotdag geweest, ook al moesten de middag en de avond nog komen. Ruzie met haar ouders – al was dat niets nieuws, het was gewoon klote –, geen internet en half gedwongen om boodschappen te doen, terwijl haar moeder wist dat ze daar een hekel aan had. Al die drukte, al dat gepraat, de laatste tijd werd ze daar steeds gevoeliger voor leek het wel. Alsof haar hoofd zo vol zat met haar eigen zelfmedelijden en problemen dat de dingen die haar zintuigen registreerden er niet meer bij pasten. Elke normale persoon zou haar vast en zeker voor gek verklaren als ze alles konden zien wat er op dit moment inzat. Haar meteen naar Jeugdzorg rijden, in een kamer smijten met een hulpverlener en de deur op slot doen tot ze alles eruit gegooid had. Godzijdank bestonden gedachtenlezers niet. Ook al was ze niet bepaald gelukkig op dit moment, bij de voorstelling hoe dat eruit zou zien, kreeg ze toch een flauw glimlachje op haar gezicht. Nadat de boodschappen waren overleefd, was ze meteen naar dit strandje gefietst. Nou ja, naar het officieel gesloten gangenstelsel. Ze had echter een paar maanden geleden een weg gevonden naar binnen toen ze weer eens voor zichzelf aan het vluchten was, en had dit strandje ontdekt. Tegenwoordig ging ze zo vaak als ze kon naar deze plek toe, puur vanwege de rust en het feit dat ze meestal alleen was. Privacy was een kostbaar goed. Cher had het meisje al gezien voordat zij haar zag, omdat de zon achter haar stond. Oh fijn. Nerveus beet ze op haar lip terwijl ze voorzichtig de duin afdaalde. 'Hallo?' Cherilynn haalde even diep adem. Het komt goed, het komt goed, herhaalde ze als een soort mantra in haar hoofd. 'Oh, hey,' riep ze terug, proberend de onzekerheid in haar stem te verbergen wat niet helemaal lukte. Ze wist gewoon niet hoe ze zich moest gedragen bij onbekende mensen. 'Stoor ik?' Wat een domme vraag, natuurlijk stoorde ze. Als dat meisje alleen was, had ze waarschijnlijk geen zin in gezelschap en als ze niet alleen was, kwam er zo een vriendin of misschien wel meerdere tevoorschijn en gingen ze übersociaal met elkaar kletsen. Helaas bestond er geen ctrl-z in het echte leven. Ze vroeg zich af hoe ze overkwam, met een pokerface, misschien zelfs wel sombere gezichtsuitdrukking, maar ze had simpelweg geen zin om maar weer vrolijkheid te gaan faken. Waarschijnlijk was dit toch de eerste en de laatste keer dat ze dit meisje zou tegenkomen.
