People always think the wrong. [Open]

Caroline staarde wezenloos naar de kliffen onder haar, wilde golven sloegen hard tegen de scherpe steenen aan. Ze zag de schuimkoppen elkekeer weer opborellen net voor de golf zich naar voren dreef om uitespatten tegen de steenen. De koude wind woei zo door haar dikke jas, ookal stond ze te rillen van de kou ze bleef koppig staan staaren. Uiteindelijk voelt ze de kou tot in het puntje van haar teenen, haar bruine boots weren de kou zelf niet af. Ze vind er niks beter op dan haar beige sjaal nog eens rond haar nek te wikkelen, het leek wel op een warm vogel nestje. Haar grote blauwe ogen met een bruine rand blijven de zee in zich opnemen, door de harde wind beginnen haar ogen te prikken, automatisch beginnen haar ogen te traanen. Buiten het feit dat haar ogen traanden om de wind vloeiden er nu ook echte traanen. Rillend van woede en niet van de kou deet ze een paar passen naar voren. Als ze aan de rand van de klif is blijft ze staan, ze hing gevaarlijk boven de scherpe kliffen. Ze duwt haar sjaal snel opzij en rukt een zilverre ketting van haar nek, met een plons raakt de mooie ketting het water. Opeens schud ze met haar kop, wat heeft ze gedaan, in paniek gaat ze op de rand zitten. Ze zwaaide behendig haar beenen over de rand en laat zich zakken. De golven spatten nu op tegen haar beenen, haar donkere jeans broek was al snel drijfnat. Op een meter van haar af ziet ze de ketting liggen op een steen, snel rijkt ze haar hand uit. Ze grijpt de silverren ketting en vals half het water in. Proestend komt ze weer boven water ze greep snel haar steen vast en hees zich weer op. Als ze eindelijk weer de bovenkant van de klif bereek zien haar handen bijna blauw. Ze beweegt ze om het bloed doortelaten stroomen, ze wou geen vingers verliezen ofzo... even moet ze niezen, dit was het domste wat ze ooit in haar rijkluizenleventje had uitgestoken. Ze neemt haar tas die ze boven op de klif had achtergelaten, haar mobiel staat aan maar ze had geen enkel bereik Als ze haar potemone opent zit alles er nog in, haar credit kaart trekt haar aandacht. Het liefst van al wou ze haar natte kleren omruilen voor nieuwe en droge. Maar ze wilt of kan niet opstaan, inplaats daarvan opent ze het bolletje die aan haar silverre ketting hangt.

De licht blauwe ogen van de nog redelijk jonge jongen waren ietwat dichtgeknepen over het water gericht, naar de horizon. Elk klein detail dat over het water was nam hij in zich op. Het geluid van de golven overheerste elk geluid dat er te horen was. Met zijn knieën opgetrokken, en zijn armen om zijn benen geslagen, zuchtte de jongen. De rosten zaten niet echt convertabel, maar dit kalmeerde hem tenminste. Zijn ADHD deed hem niet echt goed de laatste tijd, ook al nam hij keurig zijn medicijnen. Zijn blik gleed over het water, tot een meisje in zijn gezichtsveld kwam. Myles keek nieuwschierig naar wat ze aan het doen was. Het was niet slim om daar zo bij de klif te staan, maar aangezien het meisje rust nodig leek te hebben -aangezien ze leek te huilen- liet hij haar maar alleen. Tot ze iets in het water gooide. Myles' blik volgde het glimmende ding dat het wateroppervlak bereikte en op een steen werd geslagen door de ruwe zee. Het meisje leek meteen spijt van haar daad te hebben, en waagde zich een weg naar beneden. Myles kwam meteen overeind. Was ze gek ofzo? Myles deed zelf heel vaak gevaarlijke dingen, zocht echt zijn grenzen op, maar ging nu om geen enkel ding het ijs koude water in. Die fout maakte hij geen tweede keer. Die fout had het leven van zijn beste vriend gekost. Onbewust bewogen zijn benen richting de plek van het meisje, waar het meisje al weer overeind kwam. "Gaat het?" vroeg hij, waarbij hij haar hielp overeind te komen. Het meisje was kletsnat en liep meteen naar haar tas. "Hier, neem mijn jas" zei hij vriendelijk en hij deed zijn jas uit en sloeg hem om haar schouders. Een kleine glimlach sierde rond het gezicht van de bruin harige jongen en zijn blauwen ogen gleden over haar natte kleren.

Haar traanen waren opgedroogd, haar ogen prikten nu wel harder door het zoutwater. Ze rillde van de kou maar merkte het niet eens meer op. Ze koesterde de zilverre ketting in de bal van haar hand, haar ijskoude vingers sloten zich er krampachtig omheen. Ze trok zich op en in een mum van tijd zat ze weer op de klif, ze zat even bijtekomen op haar achterste maar dwong zich vervolgens recht. Haar beenen leken niet echt mee te willen werken, ze leken wel pudding. Onvast wankelde ze naar haar tas. Als ze die bereikt heeft liet ze zich weer neerzakken, zittend opende ze trillend de rits. Haar mobiel had geen enkel bereik dus iemand opbellen voor hulp was geen optie. Het liefst vanal had ze nu droge kleren gewild en een openhaard met een kop chocomelk. Verschrikt keek ze op toen er opeens iemand vroeg "Gaat het?", of het met haar ging? Verre van maar toch knikte ze zonder woorden. Ze werd overeind geholpen door een jongen van ongeveer haar leeftijd schatte ze. Het water droop zo van haar broek af, ze was echt goed verzopen onder het zeewater. Nou dit was best genant. Ze bukte weer en nam haar zak weer die ze krampachtig over haar schouder hangde. De jongen leek te merken dat ze stond te bevriezen. "Hier, neem mijn jas" zei hij tot haar verbazing, hij klonk vriendelijk. Hij deed zijn jas voor haar uit en legde die rond haar schouders, op dit moment was ze hem daar heel danbaar voor. 'Bedankt' zei ze iets minder rillend, haar tanden klaperden ook niet. Ze glimlachte kort terug naar hem, ze was nooit echt goed geweest in het bedanken of lief zijn tegnover anderen. Ze was geen bitch, alleen een heel gesloten mens. Voor de eerste keer sinds maanden stak ze spontaan haar hand naar iemand uit en stelde zichzelf voor, 'Ik ben Caroline, zeg maar Caro.'.

De licht blauwe ogen van de jongen keken naar het gezicht van het meisje en stonden vriendelijk. Myles was altijd een behulpzaam en vriendelijk typ geweest en voor meisjes deed hij nou eerder meer zijn best. Niet dat hij zich nu voor haar stond uit te sloven, absoluut niet. Maar hij moest toegeven, al was ze kletsnat, ze mocht er wezen. Het meisje was ongeveer van zijn leeftijd, schatte hij. Maar daar kon hij helemaal naast zitten, zoals meestal. De kleine, schuine glimlach kwam rond zijn lippen zodra ze naar hem opkeek. Doordat hij zijn blauwe baseball jas had gegeven, voelde hij pas hoe koud het was. De wind sloeg tegen zijn rode shirt, en de V-hals die het shirt had, hield de warmte ook niet echt vast. Maar hij trok zich er niks van aan, zij had het vast kouder dan hem. Dat wist hij eigenlijk wel zeker.
Hij schoof zijn witte muts iets verder naar voren, aangezien die aan het afzakken was. Nog steeds droeg hij een schuine glimlach. "Bedankt" hoorde hij haar zeggen, waarnaar hij knikte. "Graag gedaan" zei hij en hij knikte kort. Zijn blauwe ogen waren geen moment van haar afgeweken, alleen even toen ze zijn jas aan genomen had. Toen waren ze even over de omgeving gegleden, verder waren ze steeds op haar gericht. Hij had zijn handen in de zakken van zijn beige broek gedaan. Hij voelde de energie weer langzaam terug komen en wist dat de medicijnen begonnen uit te werken, hij zou ze zo weer moeten innemen. "Ik ben Caroline, zeg maar Caro" hoorde hij haar stem zeggen, waarna hij glimlachte. "Aangenaam, ik ben Myles" zei hij en hij nam haar hand aan, waarna hij die voorzichtig schudde.
"Ik moet zo wel weer richting huis, misschien kun je met mij mee? Ik woon hier niet ver vandaan en dan kan je meteen even naar huis bellen" stelde hij voor, al hoefde ze hier niet in mee te stemmen. Ze kende hem maar net, misschien dacht ze dat hij een vies jongetje was. Niet dat hij dat hij dat was, maar hij zal het haar niet kwalijk nemen. Nog steeds sierde de schuine grijns zijn gezicht.

'Ik ben Caroline, zeg maar Caro.' stelde ze zichzelf voor aan hem, ze stak haar hand naar hem uit ter begroeting. Hij glimlachte weer, en bij haar kon er ook weer een klein voorzichtig lachje vanaf. "Aangenaam, ik ben Myles" zei hij en hij nam haar uitgestoken hand aan, en schudde die voorzichtig. De waremte van zijn hand deed haar beseffen hoe koud zij het wel niet had door die domme redings actie achter de zilverre keting. Haar spieren deden al overal pijn door de klam en koudheid, dat zou haar de komende week elke keer opnieuw terug herinneren aan wat ze had gedaan. Nou nu ze eindelijk zelfstandig was deed ze al iets met gevolgen, als ze zich niet snel terug bij elkaar raapte zou ze nog verder zinken. Haar oudere broer zou haar vermoorden, hij was amper vertrokken op zakenreis en toch werkte ze zichzelf in de nesten terwijl ze beloofd had dat niet te doen. Als hij erachter zou komen zou hij weer die psychiater op haar afsturen om te praten... ze haate het. Dat mens werkte op haar zenuwen ze, zei altijd alleen uhu, aha, en ga verder. Een maand geleden waren ze tot de conclusie gekomen dat ze genezen was, altans dat liet ze blijken. Wat ze had gedaan bewijsde het tegendeel. Het liefst vanal wou ze zich in de wijnkelder opsluiten van haar broer en zuipen tot alles er weer mooi uitzag. Haar gedachten dwaalde helemaal af, bij nader inzien had ze toch iets straffer nodig dan de wijn. Japs dat zou ze toen als ze thuis geraakte, ze keek er al naar uit alles te vergeeten. Maar ze wist heel goed dat als de roes was uitgewerkt dat dan ook alles weer terug kwam, ooit zal ze de waarheid onder ogen moeten komen. Maar als het aan haar lag kon ze daar nog even mee wachten. "Ik moet zo wel weer richting huis, misschien kun je met mij mee? Ik woon hier niet ver vandaan en dan kan je meteen even naar huis bellen", Caro keek naar hem op. Ze was even vergeten dan ze niet alleen was. Ze dacht kort na over Myles voorstel. Als ze weer opkeek en zijn schuine grijns zag was het alrap besloten. Ze knikte, en zei 'Ja dat zou vanpas komen. Nogmaals bedankt.'. Als ze eenmaal bij hem was kon ze de chauffeur van haar broer bellen die zou haar zo snel mogelijk opikken, en dan kon het drinken en vergeten beginnen. Nu nog hopen dat ze zijn huis berijkte zonder uiteglijden of over haar eigen voeten struikellen, want op dit moment was er niks meer over van haar evenwicht.

Caro zuchtte, ze haate het om geen controle te hebben over zichzelf. Ze wist niet dat de kou zo kon verlamen, ze kon haar teenen zelf niet meer voelen. Haar bruine laarzen waren druipnat en haar sokken ook. 'Ja dat zou vanpas komen. Nogmaals bedankt.' antwoorde ze, ze wou weg van deze plek. Ze wou ergens zijn waar het warm was en waar haar beenen geen puddingzakjes meer waren, altans zolang tot ze de wijnkelder was ingebroken als ze thuis geraakte. Haar hoofd was al eenbeetje licht, nogtans ze had niks geslikt. Alles was beter dan hoofdpijn besloot ze onverschillig. Ze keek weer naar Myles, er leek hem iets dwars te zitten. Maar uitzoeken wat zou ze niet doen, ze had met zichzelf al genoeg problemen. Suf keek ze naar het uur op haar gsm, oh zo laat al. Oké het was ochtend maar al 10u! Haar broer had al lang naar huis gebeld dat deed hij elke ochtend om 9u om er zeker van te zijn dat het goed met haar ging en ook om er zeker van te zijn dat ze thuis zat en niet ergens anders. Goh, als hij binnen twee weken zou terug komen zou ze hiervoor een preek krijgen. Ze rolde zonder het zelf optemerken met haar ogen, ze kende hem door en door. Maarja hij wist tenslotte alles beter eh, zij was in zijn ogen maar een puber van 17. En ja in haar ogen was hij een jonge zakenman van 27 die veel verdiende, en de enigste was die ze nog had. Ze keek toe hoe Myles een pakje sigaretten uit zijn zak haalde en er eentje opstak. "Wil je er ook één?" vroeg hij toen hij de rook had uitgeblazen. Caro schudde kort van nee, ze was vreselijk in roken en had er nooit iets aangevonden. Ze had er geen bezwaar tegen dat andere dat wel deden maar zelf deed ze het niet. Iedereen vond het wel raar, haar vrienden wisten hoe ze kon drinken het ene glas na het andere. En omdat haar lichaam eraan gewend was kreeg je haar niet zo makkelijk zat, terwijl iedereen zogoed als dubbel ziet is zij nog steeds nuchter. Eenmaal hij in beweging was gekomen ging ze hem achterna, ze lette op de grond voor haar. Op haar bek gaan waar iemand bijstond was een grote afgang.

Toen ze zijn aanbod afsloeg over de sigaret, en kort nee knikte zei hij "Slim, nooit aan beginnen". Toen ze opkeek had hij weer die scheve glimlach, in ieder geval die werkte aanstekelijk waardoor ze ook eens moest lachen. Verder maakte ze er geen woorden meer aan vuil, ze rookte dan messchiens niet maar als het op drinken afkwam. Ze probeerde er niet teveel bij stil te staan, als ze bleef denken aan drank zou ze nog gek worden. Haar lichaam vroeg gewoon om die heerlijke roes die alcohol haar bezoregde. Het ambetantste eraan was na dat ze de volgende ochtend altijd flinke hoofdpijn had, dan ging ze rommelen in haar broer zijn badkamer kast en nam ze zo maar iets in. Ooit had ze iets ingenomen die tegen de stress was, ze voelde zich bijna een hele dag zorgeloos. Het was nog beter dan drugs had ze ondervonden. En toen had ze de fout begaan om ze intenemen tijdens dat ze ook nog dronk, haar broer had haar bewusteloos terug gevonden en sinds die dag behandelde hij haar als een klein kind. Hij lette voordurend op haar, hij belde haar altijd 3maal per dag om het zelevde uur dan nog wel. En als hij weg was en ze hem weken niet zag zoregde hij ervoor dat zijn personeel een oogje in het zeil hielden. Nou deze ochtend sliep de kokin nog, Caro was makkelijk weg geglipt en de kuisvrouw was telaat. Even grijnsde ze, als ze in haar bed was blijven liggen deze ochtend was ze nu niet helemaal bevroren. Maarja iets doen tegen de regels voelde altijd goed. Op het moment dat ze weer opkeek naar Myles glimlachte hij, kort daarna vroeg hij haar "Woon je hier eigenlijk al lang?". 'Een half jaar,' antwoorde, hij had haar waarsscheinlijk nooit gezien omdat ze meestal thuis werd gehouden door haar broer. En hij stond er ook op dat ze les kreeg thuis en niet naar een school ging. In het begin was ze daar blij om, geen school... maar al snel had ze ondervonden dat een hele dag alleen zijn niet echt fijn was. 'We zijn hierheen verhuisd toen mijn broer hier begon te onderhandelen, hij wou me niet alleen achter laten in onze oude woning.' geen idee waarom ze hem deze informatie gaf, meestal waren haar antwoorden veel korter en afstandelijker. Caro besloot zich er niet druk om te maken en liep verder, ze begon de kou nu zelf tot aan haar bod te voelen en haar natte haar was ook bevroren. Het voelde hard aan.

Ze liepen verder, toen ze met haar grote blauwgroene om zich heen keek zag ze overal kristal witte sneeuwvlokken naar beneeden dwarellen. Een paar vlokken vielen zacht op haar wimpers, snel kniperde ze weg. Zodra ze in aaraking kwamen met haar wangen smolten ze. Even trok ze Myles zijn jas strakker om zich heen, het hielp wel de wind waaide er minder door als voorheen. Hij leek te hebben opgemerkt dat haar haar zowaar bevroren was, ze liet hem de sneeuw er zacht uit halen. Ze zag geen enkele reden om haar hoofd wegtetrekken. 'We zijn hierheen verhuisd toen mijn broer hier begon te onderhandelen, hij wou me niet alleen achter laten in onze oude woning.' vertelde ze hem. Meestal gaf ze niet zoveel prijs, het zag ernaar uit dat ze hem al wat vertrouwde. Myles keek weer naar haar, Caro keek zelf ook weer op. Ze fronste even toen hij over zijn rug krabde, had hij jeuk ofzo? Ze zag hoe zijn shirt al even nat was als haar kleren, nogtans hij had geen domme frisse duik genomen zoals zij. Het kwam vast door de gesmolten sneeuw die op zijn shirt was neergevallen. "Wat doet je broer voor werk dan?" vroeg hij. Even keek ze op om daarna weer naar beneden te kijken. Haar broer had twee jobs, een die ze haate en de andere die zijn ware indentiteit verborg. 'Hij is directeur over een paar banken in de buurt.' zei ze naar de waarheid. Over zijn andere job besloot ze te zwijgen. Hij verkocht drugs, nouja hij liet andere zijn drugs voor hem verkopen. Het bracht veel risico's met zich mee, daarom waren ze hiernaartoe verhuisd. De politie was haar broer op de hielen geweest. Caro moest in de gaten worden gehouden, ze was een van de weinige die hiervan wist. Als de politie haar zouden verhoren zou ze messchiens iets loslaten, en dat betekende dat er een eind aan alles kwam. Caro's broer zou in de bak belanden en zij zou worden overgeplaats door de kinderbescherming. Ze wou voor geen goud terug bij haar vader gaan wonen, als haar broer minderjarig was geweest had hij de voogdij over haar niet gekregen. In ieder geval hij zoregde goed voor haar, ze kreeg alles wat ze wou behalve dan eenbeetje vrijheid.

Caro voelde zich eenbeetje schuldig, de wind waaide iets harder als daarstraks en de sneeuw bleef naar beneden vallen. Als zij niet zo dom was geweest en niet nat was geworden had Myles zijn jas niet moeten afstaan. Door haar zou hij ziek worden met dat weer, ze hoopte dat hij tegen een stootje kon. Zijzelf was heel gevoelig voor het minste, ookal had hij zijn jas aan haar gegeven ze wist dat ze morge vroeg waarsscheinlijk goed verkouden zou zijn. Ze keek niet uit naar de opkomende koorst en snotneus. Voor het zelevde geld kon ze hem zijn jas terug geven bedacht ze, zij was zowizo al gedoemd om ziek te worden. Nou dan kon die stomme bijles leraar oprotten als het aan haar lag. En als ze zou doen alsof ze doodziek was kon het zijn dat haar broer vroeger thuis kwam. Een grijns sierde haar gezicht, ja dat zou ze doen ze wou niet twee weken lang alleen thuis zitten zonder gezelschap. Op dit moment was ze wel heel blij met Myles. "Hij is directeur over een paar banken in de buurt" beantwoorde ze zijn vraag. De rest hield ze maar voor zich, hij zou het niet op prijs stellen als ze dat hier zomaar ging gaan vertellen. Ze keek weer op naar hem en hij knikte even, ze merkte nu pas dat hij op een boomstronk liep. Ze besloot zelf maar op de vaste grond te blijven lopen, het zou niet goedkomen als ze hem achterna zou gaan op die stronk. "Zo, dat heeft tie goed voor elkaar gekregen. Hij mag blij zijn met zo'n baan" zei hij. Caro keek niet naar hem op en dacht daarover na. Toen ze weer opkeek zag ze hem net niet vallen. Ze onderdrukte een grijns, zij was zelf wel ook heel onhandig en dan nog zonder dat ze iets gevaarlijks deed. Ze besloot hem niet te wijzen op zijn bijna val en zij zacht op zijn antwoord met een pruilende lip 'Ja het betaald goed maar hij is vaak weg, en dan moet ik me maar in mijn eentje zien te vermaken.'. Schit nu had ze weer teveel gezegd, door haar antwoord was het wel duidelijk dat ze buiten haar broer niemand had. Haar vader leefde nog maar die wou ze nooit meer zien.

Toen ze opkeek naar hem zag ze hem bijna vallen, ze besloot hem er niet mee te verveelen en hield haar mond ermaar over. Niet veel later liep hij naar haar toe en vroeg "Mag ik er heel even bij?". Het volgende moment nam hij iets uit de zak van zijn jas die nog steeds om haar schouders lag. Hij haalde er een kauwgum uit, ze keek toe hij hij het in twee brak een een stuk in zijn mond stak. "Wil je?" vroeg hij, ze keek met grote ogen naar hem op. Hoppelijk zag hij niet dat haar wangen roos kleurde door die grijns van hem, maar door de bijtende de kou waren haar wangen waarschijinlijk al roze. Ze wende haar blik wel af maar nam het stuk kauwgum wel aan, ze had nu ook sterk de neiging om met iets anders bezig te zijn. Zoals hij dat bijna de hele tijd leek te hebben.
"Ja het betaald goed maar hij is vaak weg, en dan moet ik me maar in mijn eentje zien te vermaken" zei ze opeens met pruilende lip. Geen idee waarom ze hem dit vertelde, haar mond was gewoon rapper geweest al haar verstand. Myles keek weer naar haar en tot haar verassing zei hij, "Je mag, als je dat leuk vind, wel met mij en mijn vriendengroep mee gaan. We gaan bijna elk weekend stappen en je bent ook best welkom bij mij thuis. Zou mijn zus ook wel leuk vinden denk ik". Haar ogen werden weer groot, hij kende haar amper en toch wou hij haar nog vaker zien? Ze wist niet zogoed wat ze hierop moest zeggen. Ookal moest ze toegeven dat ze zijn voorstel wel aanlokkelijk vond, ze was het beu alleen thuis te moeten zitten met de alcohol. Nouja zelf met gezelschap zou ze niet van de drank kunnen afblijven, maar haar broer zijn zin geven.. ze dacht van niet. 'Dat zou leuk zijn!' zei ze met een kleine glimlach rond haar lippen tegen Myles.

Now we have a date, sweetheart. Zodra Caroline de kauwgum had aangenomen werd de schuine grijns iets groter. Hij had de blos op haar wangen al gezien, ook al kwam het deels door de kou. Zijn grijns had altijd die werking op de meiden en hij moest zeggen dat hij dat leuk vond. Zijn handen gingen in zijn zakken. "Mooi, nu hebben we een date" zei hij en zijn blauwe ogen stonden uitdagend, evenals de schuine grijns rond zijn lippen. Hij kende Caro maar net en hij dolde wat, maar hij wilde wel eens weten hoe ze hier op zou reageren. Want die gedachten zaten achter het zinnetje; 'Wil je?'. Het was eigenlijk een valse list. Myles haalde zijn wenkbrauwen even op en richtte zijn blauwe ogen op het geen voor hen. Het geluid van de golven waren al minder geworden en hij wist dat zijn huis bijna in zicht was. "Dat zou leuk zijn!" hoorde hij Caroline zeggen op het feit dat je wel met hem om kon gaan. Myles stond altijd wel open voor een nieuwe vriendschap, vandaar dat hij het gezegt had. En Myles kon niet voorstellen hoe het zou zijn zonder vrienden, helemaal alleen. Myles was altijd bij anderen te vinden. En anders was hij samen met zijn hond, hier bij de zee. Over zijn hond gesproken, hij moest hem nog uitlaten. Zodra het huis in zicht kwam knikte hij. "Thats my house, sweetheart" zei hij en zijn kleine, schuine grijns vormde weer rond zijn lippen. Hij wende zijn blik naar haar, benieuwd naar haar reactie. Het was een keet van een huis, met ook nog heel wat grond. Er stond een schuur, en een prachtige veranda richting de zee. Hij snapte nog steeds niet hoe zijn ouders dat huis konden achterlaten. Zodra hij zijn blik weer op het huis richtte, kwam er een Duitse Herder pup van bijna een jaar op hun af gerent. "Ow god.." zei Myles zacht en zijn grijns was verdwenen. De pup sprong tegen hem op, waarna Myles hem bij zijn halsband pakte. Hij haalde de bruine riem uit zijn broekzak en maakte het vast aan de halsband, waarbij hij de pup met zich mee liet lopen. De pup was nog niet helemaal goed getraind, dus moest het maar even zo. Likkend snuffelde de pup aan de hand van Caroline. "Dit is Koda, en zoals je ziet is hij ontsnapt, alweer" zei hij en zijn kleine grijns was weer terug gekomen. Zijn blauwe ogen stonden weer op haar gericht.

Ze slikte de kauwgum bijna weer door toen ze hem hoorde zeggen, "Mooi, nu hebben we een date". Ze keek met opgetrokken wenkbrouwen terug zijn kant op, ze zag hoe zijn blauwe ogen haar uitdagend aankeeken. Dus dit was een soort uitdaging eh? Ze vatte het luchtig op en keek weer voor zich uit, achter die blik van hem zat er meer dan een uitdaging. Ze kende dat maar altegoed, nou hij zou niet krijgen wat hij wou dat beloofde ze zichzelf. Ze maakte niet tweemaal dezelevde fout, het werkte toch altijd in haar nadeel. Zo toverde snel een glimlach rond haar lippen, maar die verdween toen ze iets voelde trillen in haar natte broekzak. Ze rekte zich even uit en haalde haar gsm uit haar zak, door de natte stof was het extra moeilijk. Ze ontgendelde het scherm en keek ernaar, 17 gemiste oproepen. Ze rolde met haar ogen en opende ze, vijf van thuis en de rest waren allemaal van haar broer. Een dreigend bericht ergerde haar, 'Waar benje verdomme?! Iedereen is dood ongerust thuis.' van haar broer. Ze hadden maar vijf keer gebeld dus zo bezorgd waren ze nu ook weer niet, dat was haar menning dan. Ze antwoorde snel dat alles inorde was, zonder erbij te zeggen waar ze zat en sloot hem weer af. Daarna wuremde ze haar gsm terug in haar broekzak. Toen ze opkeek merkte ze op dat het geluid van de golven minder was geworden. In de verte doemde er al een huis op, Myles knikte ernaar en zei "Thats my house, sweetheart". Het was groot en had een prachtige veranda die uitzicht gaf over de zee. Het was prachtig, wie droomde er nou niet van een huis aan zee? In de zomer moest het vast geweldig zijn. Ze zei niks maar hij zou vast aan haar uitdrukking merken dat ze het mooi vond. Haar ogen werden groot toen een Duitse Herder op hun af kwam rennen. Ze zag dat het nog een jong beest was, ze was opgegroeid tussen de honden en katten en was dus totaal niet bang eerder blij. Haar laatste hond was een jaar geleden gestorven, het was de Boxer van haar moeder geweest. Boxers waren absoluut haar voorkeursras, iedreen vond dat wat vreemd ze vonden zo een hond niet echt bij haar passen. In feite waren het echt lieverds, ze waren trouw en hielden van veel aandacht ze waren zelden agressief tegen vreemden. Alleen als Caro bedreigd werd vroeger durevde Diabolo wel een zijn tanden laten zien, zijn naam had hij te danken aan zijn pup jeugd. Toen hij jong was maakte hij voordurend alles stuk, haar moeder had er niks beters op gevonden dan de gestroomde pup zo te noemen. "Ow god.." hoorde ze Myles zeggen, hij grijnsde nietmeer nu was het haar beurt om te grijnzen. De pup sprong tegen zijn baas op, ze keek toen hoe hij de hond vast maakte aan de lijband. Ze liet de jonge hond rustig begaan toen hij aan haar hand snuffelde en likte. Het enigste huisdier dat zij nog had was een oude kat, ze had haar ergens in het asiel gvonden toen ze hiernaartoe verhuisde. De arme kat zat al 7jaar in het asiel, niemand wou haar omdat ze zo schuw was. Maar Caro was vastbesloten dat te veranderen, in zes maanden tijd was die schuwe kat de tamste kat geworden die je kon vinden. De gedachten aan Moustache deed haar warm glimlachen. Ze richtte haar aandacht weer op Myles toen hij zei "Dit is Koda, en zoals je ziet is hij ontsnapt, alweer". Ze grijnsde terug naar hem zei 'Toen mijn hond jong was deed hij dat ook vaak, maar hij kwam altijd terug of wachtte op me aan de schoolpoort.'.

[Flut >.<]