Love has left it's scars

In kleermakers zit zat hij op de grond voor het graf terwijl hij een kladblok in zijn handen vast had. De pen hing net boven het papier. In zijn gedachten dwaalde allerlei woorden rond. Maar het lukte hem maar niet om ze op een rijtje te krijgen, om de juiste zinnen te maken. Langzaam aan verstrakte de greep om de pen wat. Waarom kon hij niets bedenken? Eerder had hij hele verhalen op papier kunnen zetten. Hij kon zich nog herinneren dat hij steeds weer papier te kort was gekomen. Maar nu, dit was het totale tegenovergestelde.
Devi slaakte een lichte zucht. Wat moest hij nu? Hij had zichzelf voorgesteld dat hij hier zou gaan zitten en zou gaan schrijven. En hij zou niet eerder weg gaan tot dat hij minstens één hele bladzijde vol had geschreven. Beter had hij dat niet tegen zichzelf gezegd. Zich er aan houden leek niet te werken, maar aan de andere kant wilde hij hier ook niet weg. Deze plek voelde vertrouwd aan. Dat kwam misschien best vreemd over aangezien hij zich op een kerkhof bevond. Maar Devi was ook niet zomaar voor een graf gaan zitten. Het graf waar hij voor zat was eigendom van zijn vriendin. Zijn lieve vriendin die de pech moest hebben gehad om in een verkeersongeluk terecht te komen, en daardoor te sterven. Elke minuut van het ongeluk kon Devi zich nog voor de geest halen. Echter probeerde hij dat niet vaak te doen. Het frustreerde hem behoorlijk en deed hem zo wie zo ook alleen maar pijn. Hij was er behoorlijk kapot van geweest. Hij had niet naar school willen gaan. Hij had zich opgesloten in zijn kamer en een mes voor zich op bed gelegd waar hij zelf dan ook op was gaan zitten. Hij had echt op het punt gestaan om er zelf ook een einde aan te maken. Misschien dat hij dan weer terug zou komen bij haar, dat idee was fijn. Ja zoveel had hij er echt voor over. Devi had last van verlatingsangst, en niet zo'n beetje ook. Als het niet zijn vader was die hem had tegen gehouden had hij hier waarschijnlijk niet meer gezeten.
Nu zijn pen niet meer in beweging kwam, en hij steeds meer weg zakte in zijn gedachten dacht hij dan ook langzaam aan terug aan haar. Aan het ongeluk. Langzaam aan klemde Devi zijn kaken wat op elkaar terwijl hij het blok nu ook strakker vast pakte. Plotseling gooide hij het kladblok met aardig wat kracht weg, het kon hem niet zoveel schelen welke kant op en waar hij zou uit komen. Hij was het gewoon zat. ''Verdomme!'' Riep hij op dat moment dan ook met een toon die vooral veel frustratie bevatte. Devi liet de pen dan ook vallen en legde zijn handen tegen zijn hoofd die hij wat liet hangen. Met zijn vingers pakte hij wat lokken van zijn zwarte haar vast en kneep hij daarbij zijn ogen dicht. Zijn hartslag ging tekeer en zo versnelde dan ook zijn ademhaling. Langzaam aan opende Devi zijn ogen half en haalde hij een paar keer diep adem om weer wat rustig te worden. Het zou niet de eerste keer zijn namelijk dat hij hem zou flippen. Net toen hij het gevoel kreeg dat tranen er ook nog eens bij wilde komen hoorde hij plotseling voetstappen. Gelijk keek Devi dan ook om, om te zien waar het vandaan kwam.

Jake liet zich zakken op de stoep voor de begraafplaats, na een ruzie met zijn ouders was hij gaan lopen. Hij woonde niet ver weg van de begraafplaats, het was de dicht bijzijnde plek met rust in de buurt. Hij had nooit angsten voor het donker, en vond het heerlijk om met rust gelaten te worden bij z'n plek. Hij hield voor een moment zijn hand in zijn haar en tikte daarna met zijn schoenen het ritme van een liedje. Na een tijdje gezeten te hebben stond hij op waarna hij naar het hek van de begraafplaats zelf toe liep. Hij haalde zijn hand uit zijn zak om extra kracht te geven en het hek open te maken. Al snel vloog het hek voor hem uit en keek hij even rond. Hij zuchtte even waarna hij een plekje zocht om te gaan zitten, na even voor zich uit gestaard te hebben hoorde hij gevloek. Hij schrok ervan. Zijn ogen flitsten heen en weer, hij was duidelijk niet alleen. Hij versnelde zijn pas en trok de rits van zijn jas open terwijl hij tegen een muur ging aanstaan. Hij probeerde zichzelf te laten kalmeren maar zijn gedachten hielpen niet mee. Het was lastig om te concentreren als je niet alleen was. Al snel had hij door dat de geluiden van zijn andere kant kwamen en Jake draaide zich er dan ook gelijk naar toe. Hij zag een jongen met zwart haar zitten voor een graf die hem bekend voor kwam. Jake was nog maar een paar stappen verwijderd van hem en besloot dus ook maar naar hem toe te lopen. De takken onder zijn voeten kraakte en zijn schoenen sjokte mee over de grond. Jake was niet de meest spontane jongen en voelde zich dan ook een beetje ongemakkelijk terwijl hij probeerde voor de jongen te komen. 'Hey,' zei hij toen zachtjes terwijl hij nog wat naar voren schuifde.

Devi hoorde het gekraak van blaadjes achter zich. Hij keek dan ook gelijk om aangezien hij dan ook zijn kladblok had weg gegooid, voor het zelfde geld was deze tegen iemand aangekomen die nu zijn kant op kwam om het uit te joelen daar over. Echter gingen de passen niet bepaald snel. Devi keek dan ook licht wat vragend tot dat een blonde jongen zichtbaar werd. Voor een moment bleef zijn blik bij de slanke jongen hangen. Hij kwam zijn kant op, maar verwachtte niet dat hij zijn doel zou zijn. Het kon net zo goed wezen dat de jongen langs hem moest om bij een ander graf te komen die in de rij van het graf zat waar hij bij zat. Het zou hem niets verbazen, meerdere mensen hadden hem wel willen mijden. Terwijl ze hem niet eens echt kende. Devi was een aardige en gezellig jongen. Het was jammer dat sommige dat niet wilde inzien. Maar goed hij vermaakte zich prima met de vrienden die hij had, of eigenlijk de vriendin die hij had gehad. Het probleem was echter dat hij zijn vriendin nu al een jaar kwijt was. Door haar verlies had hij zich behoorlijk van zijn vrienden af gesloten. En nu dat hij zich weer een stuk beter voelde wilde zijn vrienden echter niets meer met hem te maken hebben. Devi zijn blik ging terug naar het graf waar hij zat, niet wetend dat het graf waar hij voor zat net zo bekend was voor hem als voor de jongen.
Devi hoorde de voetstappen steeds dichter komen, tot dat ze bij hem ineens stopte. Moest hij bij een graf naast of achter hem zijn? Devi hield zijn blik op de naam van zijn vriendin gericht. Niet persee denkend aan haar maar zich afvragend wat de jongen van plan was. ‘Hey’ Hoorde hij ineens bij zich. Langzaam aan keek Devi om en zag de jongen een stuk dichter bij zich. Devi kon maar een ding bedenken waarom de jongen bij hem kwam. Hij stond dan ook op. ‘’Hallo’’ Reageerde hij kalm op hem. ‘’Sorry als een kladblok je tegemoet kwam. Die behoort toe aan mij’’ Zei hij met een flauwe glimlach tegen de jongen die nu voor hem stond. Devi was een vriendelijke jongen en maakte makkelijk contact met anderen. Hij had problemen met maar een gevoel en daar dacht hij niet al te graag over na. Kalm bleef hij de jongen dan ook aan kijken.

Jake glimlachte even snel door de reactie van de jongen over een kladblok. De reden waarom hij begon te scheldden waarschijnlijk. Al snel kwam hij erachter waarom dit graf hem zo bekend voor kwam. Dit was niet zomaar iemand, nee, dit was zijn nicht. Jake was niet erg close met familie maar voor zijn nicht kwam hij graag vaak langs. Hij had een erg hechte band met haar en wist nog wel hoeveel pijn hij onderging toen Jake hoorde dat ze was overleden in een auto ongeluk. De tranen dreigde maar hij hield zich sterk. Toch vroeg hij zich dan ook af wat die jongen bij het graf van zijn nicht deed. Hij bleef hem even aanstaren. 'Was dit familie van je?' Vroeg hij dan ook na een paar keer slikken. Hij hoopte niet dat hij te erg had aangedringd, of hem had gekwetst op welke manier dan ook. Hij schoof wat met zijn voeten heen en weer en zijn blik bleef dan ook hangen op de jongen. Rustig wachtte hij af terwijl hij af en toe achter zich keek.

Devi keek de jongen aan die bij hem was komen staan. Zich afvragend waarom hij het was waarbij hij was komen staan. Aan het graf kon het niet liggen, toch? Het kwam niet echt in hem op dat er nog andere mensen, grotendeels familie natuurlijk die ook nog bij haar graf kwamen. Meestal waren ze er ook niet als hij kwam. Devi ging er dan ook maar vanuit dat hij de jongen misschien geraakt had met zijn kladblok of dat hij in ieder geval zijn kant op was gevlogen. Dat zou al genoeg reden moeten zijn aangezien je dat niet vaak mee maakte op een begraafplaats. Devi wist dan ook niet helemaal wat hij kon verwachten zodra de jongen bij hem kwam. Een boze uitstraling had hij niet maar sommige mensen konden het zo goed spelen. Dan waren ze in het begin kalm, en vervolgens gaven ze je op je donder. Devi had daar niet zo'n zin in eigenlijk.
Net toen hij het gevoel kreeg dat hij maar moest gaan merkte hij ineens de houding van de jongen, die kwam nogal onzeker over. Een licht vragende blik verscheen voor een moment dan ook in Devi zijn ogen. De jongen bleef hem dan ook onophoudelijk in de ogen aan staren. Voor een moment hing er een stilte tussen hen. Tot dat de jongen leek te besluiten om hem iets te vragen. 'Was dit familie van je?' Vroeg hij hem. Devi keek voor een moment weg naar het graf. In plaats van dat hij een reactie gaf op zijn vraag vroeg de jongen hem of zijn vriendin familie van hem was geweest, moest dat nou echt? Devi zijn blik ging langzaam aan terug naar de jongen. Zijn blik probeerde hij kalm te houden zodra hij merkte dat de jongen begon te slikken. Zou hij haar kennen? ''Nee, ze was mijn vriendin'' Reageerde Devi op hem. Een lichte zucht ontsnapte zijn mond waarna hij de richting op liep waar hij zijn kladblok heen had gegooid. Hij pakte het kladblok op waarna hij om keek naar de jongen. ''Ken je haar?'' Vroeg Devi daarna, ergens wel benieuwd waarom hij hem had gevraagd of hij familie was geweest.

Jake volgde de jongen in zijn acties, na zijn vraag wendde hij gelijk zijn hoofd af waardoor Jake even op zijn lip beet. Het was niet de bedoeling om hem te laten deprimeren, toch gaf hij antwoord. Het was dus zijn vriendin, Jake kon het niet geloven aangezien zijn nicht het nooit aan hem had verteld. Aan de ene kant kreeg een hij een soort beschermend gevoel over zijn nicht aangezien hij de jongen die hij nu voor zich had hem niet het meest leuke vriendje leek. De jongen zuchtte terwijl hij naar zijn kladblok liep die een paar meter van hun vandaan lag. Daarna weerkaatste hij de vraag van Jake en Jake schudde dan ook even zijn hoofd alsof hij er niks van wou weten maar knikte toen toch naar hem. 'Het was mijn.. nicht.' Hij kreeg het er moeilijk mee, alsof hij boos op hem werd. Maar toch bleef hij kalm, omdat ze op een begraafplaats waren, maar ook omdat ze allebei iets gemeen hadden. Iemand die weg is. Hij likte even over zijn droge lippen waarna hij zich dan maar ook weer omkeerde. Omkeerde naar de jongen in ieder geval. Met de rug naar hem toegekeerd begon Jake nieuwschierig te worden wat er op het kladblok stond. 'Wat schreef je eigenlijk?' Vroeg hij terwijl hij nog steeds omgekeerd bleef staan.

Devi had de vraag van de jongen terug aan hem gevraagd. De houding van de jongen had namelijk een hoop gezegd. Het had geleken alsof hij op het punt had gestaan om tranen te laten lopen door de manier waarop zijn ogen hadden geglommen. Echter was het niet gebeurt, maar het had vast niet veel gescheeld. Devi hield het kladblok in zijn handen en keek afwachtend naar de jongen. De jongen schudde zijn hoofd. Dus hij kende haar niet? Of had hij het niet zo bedoeld? Maar een bevestiging daarop kwam algauw. De jongen knikte nu wel en vertelde hem dat het meisje in het graf zijn nicht was. Zijn vriendin.. Was zijn nicht? Devi slikte eens. Wat moest de jongen nu wel niet van hem denken? Als hij hem niet had herkent als haar vriend dan had ze het dus nooit over hem gehad. Hij wist zeker dat hij nu een vreemde indruk op hem over bracht. Zodra hij hem had verteld dat zijn vriendin zijn nicht was bleef hij kalm. Maar iets in zijn ogen zei dat er een andere emotie schuilde.
Plotseling draaide de jongen hem zich met zijn rug naar hem toe, terug naar het graf toe. Hij vroeg hem ineens wat er op het kladblok geschreven stond. Devi pakte het kladblok strakker vast, zo strak dat zijn vingers de bladzijden meer bij elkaar drukte en zo dan ook wat verkreukelde. De gedachten aan het feit waarom hij daar met het kladblok had gezeten was een gevoelig punt. Devi klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zijn blik dan ook even afwende. Zijn hartslag voelde hij dan ook versnellen door de woede die er door optreed. Maar zodra hij merkte dat hij neiging had om weer te gaan flippen bij de jongen die haar neef was dwong hij zich te kalmeren. Flippen bij hem in de buurt zou geen goeie indruk bij hem achter laten. Langzaam aan kwam hij dan ook naast hem staan terwijl zijn blik op het graf viel. ''Een verhaal was de bedoeling, het geen wat we gemeen hadden. Nu ze weg is.. kan ik niet meer schrijven.'' Zei Devi terwijl zijn blik van het kladblok naar het graf en vervolgens naar de jongen naast hem ging. ''Er staat niets op'' Maakte hij zijn woorden dan ook wat stiller af.

Jake voelde hoe de jongen dichterbij kwam. Hij wist de naam van hem niet eens, moet je nagaan hoeveel zijn nicht van hem verborgen had gehouden. Misschien had ze geweten dat dit niet de jongen was die hij wilde hebben als het vriendje van zijn nicht. Dat ze wist dat Jake dit niet zou willen. De jongen begon te vertellen over hun hobby schrijven. Hij was dus ookal een schrijver. 'Ah,' zei hij nogal droog terwijl hij richting hem keek. Zijn ogen kneep hij even wat samen waarna hij weer naar voren keek. Hij deed rustig zijn handen in zijn zakken waarbij hij nog meer dingen vroeg aan hem. 'Dus je schrijft ook?' Hij liep weer wat naar voren aangezien hij niet nog dichter bij hem wou staan. 'En hoe heet je?' Die vraag wou die al vanaf het begin weten maar hij had nog niet de kans gekregen om hem te vragen. Hij wreef even door zijn haar waardoor het rechtop ging staan.

Devi was naast de jongen komen staan. Wiens naam hij eigenlijk nog niet kende, maar dat deed hem nu ook nog niet zoveel zolang ze het over het meisje hadden die waarschijnlijk voor beide een belangrijk persoon in hun leven was. Devi kon op die manier dan ook alleen maar aan haar denken. Zijn hartslag ging snel, maar voor nu wist hij zich rustig te houden. Hij wilde zich dan ook niet kwaad maken, niet bij haar graf. Hij hield nog steeds van haar en hij wilde haar de rust geven die ze verdiende. Al had het niet zo mogen zijn. Ze had nog zo'n lang leven kunnen hebben. 'Ah' Was het geen wat de jongen reageerde met een nog al wat droge toon in zijn stem. Dat was zijn antwoord? Zo leek hij minder geïnteresseerd, waarom had hij hem uberhaubt dan die vraag gesteld? Hij wende zijn blik maar weer af naar het graf. Hij moest er maar niet teveel over nadenken hield hij zich dan maar aan.
Toch leek het onderwerp schrijven nog niet te stoppen, want ineens vroeg de jongen hem er weer naar. Devi keek terug naar hem. ''Dat vertelde ik je net'' Reageerde hij algauw op hem. Waarom vroeg hij naar iets wat hem net verteld was? Ja hij schreef, of althans hij wilde het nog steeds doen maar sinds dat zij er niet meer was, zijn inspiratie was gewoon in een klap weg. Het was ook iets wat ze samen gedeeld hadden. Misschien was hij het wel voor goed kwijt nu dat zij er niet meer was. Ondertussen merkte hij op dat de jongen weer wat naar voren liep. Zo kwam er weer meer ruimte tussen hen. Kon de jongen er niet tegen als iemand dicht bij hem stond? Nee dat was het waarschijnlijk niet, het lag vast weer aan hem. Devi klemde dan ook even lichtjes zijn kaken weer wat op elkaar waarna hij zijn blik maar weg trok van hem. Misschien kon hij maar beter gaan, dit zou hem niet goed doen. Een neef van haar.. Het voelde als een deel van haar dat weer terug bij hem kwam maar hij niet vast kon houden. Devi stond op het punt om weg te lopen. Lichtjes draaide hij zich dan ook al wat om maar precies op dat moment vroeg de jongen naar zijn naam. Op die manier ging zijn blik wel weer naar hem. Hij wreef ondertussen met een hand door zijn haar waardoor het min of meer recht op ging staan. Devi zijn blik bleef even bij zijn blonde haren hangen waarna hij eens zuchtte. ''Devi, en jou naam is?'' Vroeg Devi algauw terug aan hem nadat hij zich had voor gesteld. Eigenlijk had hij weg gewild, maar door blijven praten tegen hem ging op een of andere manier toch wel weer vanzelf.

Het antwoord wat hij kreeg op zijn vraag was wel duidelijk. Hij keek hem even aan, het werd meer staren. De jongen probeerde weg te gaan, maar Jake wou niet dat hij wegging. Hij wou meer weten, wat er precies was gebeurt. Jake was er bijna zeker van dat de jongen erbij was betrokken. Al snel gaf hij antwoord op zijn tweede vraag. Zijn naam, hij heette dus Devi. 'Jake,' zei hij kortaf waarbij hij zich even focuste op het graf. 'Hoe was ze, als vriendin?' Vroeg hij. Hij was wel nieuwschierig, en probeerde dan ook zoveel mogelijk uit hem te krijgen. 'Hadden jullie weleens ruzie?' Het leek wel een interview. De vraag over ruzie leek hem redelijk vaag. Misschien had ze het wel expres gedaan, misschien had hij haar bedreigd. Hij weet niet waarom, maar op dit moment gaf hij meer om haar dan elk ander moment. Zijn blik verschoof weer naar Devi die zich er ongemakkelijk leek te voelen. Hij begon te lopen, langs de graven die er stil bij lagen. Jake kon er niet mee leven dat zijn nicht hem toch niet alles vertelde, op de een of andere manier leek het daarom allemaal zo stroef te gaan. Hun gesprek, zijn humeur.

Devi zijn blik ging terug naar de jongen die hem tegemoet was gekomen, en plotseling de neef bleek te zijn van zijn overleden vriendin. Echter was hij voor nu nog de naamloze neef van, tot dat hij zich voorstelde nadat hij naar zijn naam had gevraagd. Hij stelde zich voor als Jake. Devi wende zijn blik gelijk af. Zijn naam begon met de J, net zoals die van haar had gedaan. Hoe langer de jongen bij hem was, hoe dichter hij dan ook bij hem leek te komen. Het was bijna alsof hij haar was maar dan in jongens vorm. Langzaam aan gleed zijn blik terug naar Jake. Hij zag hoe zijn blik gevestigd was op het graf van haar. Devi had het gevoel dat hij niet langer wilde blijven. Het voelde veel fijner om alleen bij haar graf te zijn. Nu dat haar neef erbij was voelde het behoorlijk confronterend. Vooral omdat hij diegene was die het ongeluk met eigen ogen had gezien, niemand anders van haar familie wist hoe het precies was gegaan. Hij had ze sinds het ongeluk ook niet meer gesproken, waarschijnlijk verafschuwde ze hem nu, dachten ze dat hij de dader was of iets.
'Hoe was ze als vriendin?' Hoorde hij plotseling. Devi schrok op uit zijn gedachten en zijn blik schoot dan ook gelijk terug naar Jake. Devi bleef zijn blik voor een tijdje zwijgend op hem gericht houden. Devi sprak nooit open over de tijden met haar. Dat voelde gewoon pijnlijk aan, zelfs nu nog. Zijn ouders hadden hem dan ook met een psychiater willen praten, maar Devi had daar echt geen zin in en ging er dan ook gewoon niet heen. Maar nu vroeg hij er ineens na. Het voelde bijna verplicht om hem te vertellen hoe alles zat. Maar aan de andere kant ook niet omdat zij dat blijkbaar ook niet had gedaan. ''Ze.. was geweld..'' Devi kon zijn woorden nog niet afmaken of Jake vroeg hem al weer of ze ooit ruzie hadden gehad. Wat was dat voor een vraag? Of zou hij ook.. Devi balde zijn handen tot vuisten en liet het kladblok op de grond vallen. Hij stapte daarna algauw op Jake af en kwam voor hem waarna hij hem dan ook met een kille blik aan keek. ''Jij denkt net zoals zij of niet? Dat ik heb het gedaan!?'' Begon Devi ineens tegen hem. ''Ik heb niets met haar dood te maken, ik zou haar nooit pijn doen!'' Riep hij daarna ineens een stuk harder uit. De frustratie en pijn was in zijn ogen te zien, hij trilde dan ook wat terwijl zijn hartslag tekeer ging. Devi trok het gewoon niet. Hij had al pijn genoeg aan haar verlies.

Jake zag dat Devi antwoord ging geven, wat hem alle redenen gaf om naar hem te kijken. Hij zag hoe hij zijn zin niet afmaken aangezien Jake hem onderbrak met zijn andere vraag. Devi deed iets anders dan zijn zin afmaken, hij kwam dreigend naar Jake toe waarbij hij recht in zijn ogen kon kijken. Hij begon te schreeuwen. Dat hij net zo dacht als die anderen, dat Devi het had gedaan. Hij vroeg zich af hoe hij hier een keer opkwam. 'Wat is er dan echt gebeurd?' Riep hij terug terwijl hij wat naar achteren liep. Hij hoefde niet zo dicht bij hem te staan, en wat als niemand echt de waarheid wist. Behalve Devi. En Jake nu dan ook. 'Je hoeft niet te liegen tegen mij,' schreeuwde Jake naar hem. 'Wat is er mis met jou? Ze had nooit met jou moeten omgaan dan was er misschien wel niks gebeurd.' Hij was behoorlijk pissig nu.

Devi liep uit pure frustratie en verdriet met een wat nijdige blik op Jake af die hem durfde te vragen of hij en zijn nicht ooit ruzie hadden gehad. Alsof hij ruzie zou maken met diegene waar van hij hield? Maar hij kreeg dan ook snel een vermoeden waar het naartoe leidde. Althans hij dacht dat Jake hetzelfde dacht als de anderen leden van zijn familie. Het hoefde niet zo te zijn maar de vraag die hij zojuist had gesteld kwam gewoon heel erg op het verkeerde moment. Devi liet zich dan ook gelijk gaan tegen Jake terwijl hij dicht voor hem kwam staan. Zijn gezicht was dan ook dicht bij die van hem. Hij wilde hem dan ook duidelijk maken dat hij haar niets had aan gedaan. En dat hij zo wie zo ook niet zomaar zoiets aan hem moest vragen. Hij ging dat hoe dan ook niet trekken. Plotseling riep Jake terug naar hem. Met de vraag wat er echt was gebeurt. Zwijgend bleef Devi hem voor een moment in de ogen aan kijken.
Wilde hij echt zijn verhaal horen, zou hij het uberhaubt wel gaan geloven dan. Nee zou het eigenlijk wel kunnen vertellen, dat was eerder de vraag die hij zichzelf moest stellen waarschijnlijk. Devi kon niet terug denken aan het ongeluk zonder kwade en pijnlijke gevoelens erbij te hebben. Devi wende zijn blik dan ook even af van hem. Na denkent over wat hij het beste kon doen. Waarschijnlijk was de waarheid vertellen de enige optie, en dan maar hopen dat Jake hem zou gaan geloven. Net toen hij zich er klaar voor voelde om het hem te vertellen, aangezien Jake dan ook nog eens naar hem riep dat hij niet tegen hem hoefde te liegen, zei Jake ineens woorden die hij nooit zou willen horen. Zijn blik schoot dan ook gelijk richting hem, er was ondertussen een korte afstand tussen hen ontstaan. Maar daar had Devi niets van in de gaten. Het enige wat hij hoorde waren de woorden van Jake die zich nog na afspeelde. Zijn handen balde zich meer tot vuisten terwijl Devi langzaam aan weer op Jake afstapte. Plotseling zo uit het niets gaf hij Jake een stoot tegen zijn kaak. Hij had nog geen woord tegen hem gezegd, maar dat wilde hij ook niet meer. Hij was er klaar mee. Hoe kon Jake zo iets zeggen tegen hem? Ze waren een close stel geweest, hadden absoluut nooit ruzie gehad. Het was perfect geweest.
Zodra Devi in de gaten had dat hij hem weer begon te flippen liet hij zijn vuist gelijk zakken en stapte hij dan ook weg van Jake. ‘’Ze is omgekomen in een verkeersongeluk.. Denk je dat ik zoiets zou willen’’ Zei Devi vervolgens dan ook terwijl hij voor een moment weg keek maar het duurde niet lang of zijn blik viel terug op Jake. Aan de ene kant wilde hij het niet, maar aan de andere kant. Jake had zoveel weg van haar. Devi zuchtte even lichtjes. ‘’Ik kan beter gaan, sorry van die klap’’ Zei hij tegen hem waarna hij zich om draaide om het kladblok wilde pakken.

Devi kwam alweer dreigend naar voren, maar dit keer kwam hij niet alleen naar voren maar gaf hij ook een klap. Jake stond verbaasd te kijken dit keer. Uit reactie wou hij ook terug slaan, maar hij bleef verzwakt. Zijn kaak deed pijn. Hij bleef Devi aanstaren, maar raar genoeg bood hij zijn excuses aan en liep hij richting de uitgang. Hij liep hem haastig achterna waarbij hij de schouder van Devi pakte en een klap terug gaf. Het was niet de slimste manier om zoiets aan te pakken maar zijn woede werd hem teveel. Devi wist hoe hij het ongeluk had kunnen voorkomen maar hij deed niks. Hij wreef even langs zijn mond waarbij hij voelde dat er bloed zat. En nog best heftig ook, hij beukte met zijn schouder die van Devi aan en liep hem voorbij totdat hij buiten het kerkhof was. Hij kon waarschijnlijk nog een klap terugverwachtten, maar daar deed hij het dan ook voor.

Devi had zich omgedraaid. Hij was het zat, hij was moe, voelde elk graatje pijn dat hij toen had gevoeld weer terug en daarbij Jake.. Nee dat kon hij er niet nog eens bij hebben. Devi dacht dan ook dat het het beste zou zijn als hij weg zou gaan. Hij had Jake al een klap verkocht. Het was niet bewust gegaan, de frustratie en de herinneringen aan haar werd hem gewoon teveel. Het zou beter wezen als hij Jake dan ook niet weer zou zien. Devi kon beter alleen zijn, hoe hij er nu aan toe was zou hij toch geen vrienden kunnen maken, of ze nou familie van haar waren of niet. Devi wilde het kladblok van de grond pakken en weg lopen maar voordat hij nog maar een stap kon verzetten werd zijn schouder vast gepakt. Devi keek uit reflex om waar hij dan ook gelijk spijt van kreeg. Met een aardige klap kreeg hij een stoot terug in het gezicht. Devi deed een paar stappen naar achteren en balde zijn handen terug tot vuisten. Hij voelde de pijn kloppen in de buurt van zijn oog, de plek waar Jake hem had geslagen. Nog een laatste beuk kreeg hij tegen zijn schouder waarna Jake dan ook van hem weg liep.
Devi keek om en zag Jake weg lopen. Devi snoof eens en zette het dan ook gelijk weer op een lopen. Hij ging zo dan ook de begraafplaats af. Zijn kladblok bleef liggen bij het graf, maar daar dacht hij nu dan ook absoluut niet aan. Hij had er zo wie zo dan toch ook niets meer aan. Er was totaal geen inspiratie meer om nog een verhaal op te kunnen schrijven. Devi ging Jake achterna, zodra hij bij hem kwam greep hij hem bij een schouder vast en draaide hij hem richting de muur die de begraafplaats omheinde. Hij pakte Jake vervolgens bij zijn kraag vast en keek hem met een nijdige blik in de ogen aan. Hij keek hem aan alsof hij hem wel kon vermoorden. Maar hoe langer hij Jake in de ogen aan keek, hoe meer zijn nijdige blik leek te verzachten. Die ogen.. Ze leken zoveel op.. Langzaam aan werd zijn greep bij Jake zijn kraag losser. ''Het spijt me, ik wilde je geen pijn doen..'' Zei Devi terwijl hij zijn hoofd liet zakken. Het was vreemd, het leek alsof hij tegen twee personen sprak. Alsof hij tegen Jake praatte die hij had geslagen, maar ook tegen zijn nicht en zijn vriendin die hij nu kwijt was. Gelijk pakte Devi zijn kraag weer strakker vast. ''Ik kan.. wil niet alleen blijven'' Zei Devi langzaam aan wat zachter. De ontmoeting met Jake was behoorlijk confronterend, maar tegelijkertijd was Jake misschien wel wat hij nodig had.

Jake had allang opgegeven toen hij wegliep. Het was een hint. Een hint dat het genoeg was. Hij een klap, en Devi een klap. Ze stonden gelijk, Jake was van plan weg te lopen maar hoorde al gauw genoeg voetstappen van achteren. Hij wou zichzelf nog verdedigen maar het was te laat. Devi pakte hem bij zijn kraag vast en duwde hem tegen de muur. Zijn hand stond erg strak, maar op ten duur werd het wat losser. Hij bood zelfs zijn excuses aan. Jake bleef hem aanstaren, het was apart. Het leek wel of hij hem geen pijn kon doen. 'Laat me los dan,' antwoordde hij droog terwijl hij hem afwachtend aankeek. Zijn nek begon aardig pijn te doen en hij had hier echt genoeg van. Als hij en Devi elkaar nooit meer zouden zien zou het misschien wel allemaal beter zijn. Hij had hem niet nodig in zijn leven. Anders had hij daar niet gestaan, dan zou alles anders zijn gelopen. 'Laten we elkaar maar gewoon nooit meer spreken. Allebei onze eigen kant op. Dit is nooit gebeurd,' eindigde hij zijn zin. Hopend dat Devi er mee toestemde.

Devi drukte Jake tegen de muur aan. Me de gedachten om hem nog eens goed te laten weten hoe hij er over nadacht. Devi wilde niet dat ze dachten dat hij de schuld was van haar dood. Hij had misschien gezien wat er gebeurt was maar dat betekende niet dat hij ook de oorzaak van haar dood was. Echter verslapte zijn greep bij Jake zijn kraag dan toch. Hoe langer hij Jake in de ogen aan keek hoe minder hij de neiging leek te hebben om hem wat aan te doen. Jake had gewoon zoveel van haar in zijn uiterlijk. Het blonde haar, de blauwe ogen.. Langzaam aan liet Devi zijn hoofd dan ook wat hangen. Hij voelde zich vermoeid worden. Hij sliep behoorlijk slecht, en dit maakte zijn vermoeidheid dan ook niet beter. Hij hoorde Jake met een wat droge toon zeggen dat hij hem dan ook los moest laten. Devi zijn blik gleed terug omhoog naar zijn gezicht. Zijn vingers lieten de kraag langzaam aan los waarna hij zijn armen langs zijn lichaam liet hangen. Hij deed daarna dan ook maar een stap naar achteren. Hoe minder dicht hij bij Jake zou zijn hoe beter waarschijnlijk.
Ineens stelde Jake voor dat ze maar bij elkaar uit de buurt moesten blijven, maar moesten doen alsof dit nooit was gebeurt. Hoe kon hij doen alsof dit nooit was gebeurd? Devi slikte eens. Hij voelde een klik tussen hem en Jake vreemd genoeg, zelfs na dit incident. Devi schudde plotseling zijn hoofd wat. ''We kunnen elkaar niet mijd..'' Devi stopte spontaan zijn woorden. Wat was hij wel niet van plan om Jake te gaan zeggen? Dat ze maar wel bij elkaar moesten blijven omdat hé, hij leek natuurlijk op zijn nicht. Nee dat ging niet werken. Devi knikte uiteindelijk dan ook maar om zichzelf te verbeteren. ''Oke'' Stemde Devi dan ook maar in. ''Zeg je familie dan ook gelijk dat ze me niet zo minachtend meer moeten aan kijken'' Zei Devi er dan ook nog even snel bij. Hij keek daarna even naar het bloed bij Jake zijn gezicht. Hij keek hem vervolgens weer even in de ogen aan.

Jake werd uiteindelijk dan ook losgelaten na zijn wat droge opmerking. Hij wreef met een hand over zijn nek die aardig rood was. Devi reageerde even later op zijn voorstel, hij begon met zijn zin maar maakte hem niet af. Jake bleef hem vragend aankijken tot hij er mee akkoord ging. 'Dat is dan mooi.' Hij draaide zijn rug naar Devi toe terwijl hij staarde naar de lange weg. Hij zou waarschijnlijk een taxi bellen om dat stuk niet te hoeven lopen. Hij wou eigenlijk hier niet blijven, hij wou nooit meer op deze plek komen. Zijn nicht had hem bedrogen. En hij had de kans om hier Devi tegen te komen. Het voelde gewoon niet fijn, om zo dicht bij een vreemde te zijn. Ze kende elkaar amper maar ze hadden blijkbaar gemeen dat ze erg veel gaven om de persoon die het belangerijkst was in hun leven. Zijn hand ging wat twijfelend naar zijn broekzak om te kijken of hij nog genoeg geld op zak had. Hij draaide even zijn hoofd om naar Devi.

Devi volgde Jake zijn beweging, hij zag hoe hij met een hand over zijn nek heen wreef. Zodra zijn hand bij zijn nek weg was merkte hij hoe rood deze was. Voor een moment keek Devi omlaag naar zijn eigen handen. Hij had dat gedaan. Als Jake niet zo op haar had geleken had hij dan.. Had hij hem dan echt wat ernstigs aan gedaan? Devi slikte eens waarna hij dan ook gelijk zijn blik afwende en eens onhoorbaar diep zuchtte om zich zelf dan ook nog wat te kalmeren. Voor een moment bleef het stil bij Devi toen Jake voorstelde dat ze elkaar misschien maar niet meer moesten zien. Dat leek ook het beste. Aan de andere kant.. Jake zijn aanwezigheid deed hem op een of andere manier toch wel weer goed. En hij wist niet of hij dat kwijt wilde raken. Devi keek langzaam aan weer terug naar Jake toen hij merkte dat hij wat leek te zoeken in zijn broekzakken. Het was ondertussen dan ook al wel laat geworden. Nog even en de nacht zou de plaats van dag in nemen. Voor een moment keek Devi even in het rond. Hoe was Jake hier eigenlijk gekomen? Vanuit zijn ooghoeken merkte hij ineens dat Jake zijn kant op keek. Devi zijn blik ging dan ook terug naar Jake. Voor een moment bleef hij hem zwijgend in de ogen aan kijken. Niet goed wetend wat hij nu met deze situatie aan moest. Tot dat hij het idee kreeg dat hij misschien nog wat voor hem kon doen.
''Ik weet niet hoever je hier vandaan woont, maar als je wil kan ik je een lift geven met de auto. Dat zal dan de laatste keer zijn dat je me ziet'' Bood Devi uiteindelijk aan. Misschien voelde hij zich dat ook wel verschuldigt nu hij Jake zo had aangevallen. Door de rode plek in zijn nek bleef het wel langer in zijn hoofd hangen dan hij zou willen.

Na even zwijgend elkaar in de ogen aangekeken te hebben stelde Devi voor om hem een lift te geven. Nog even had hij in zijn zak gevoeld maar had vast en zeker niet genoeg voor een taxi. Hij beet even nadenkend op zijn lip waarna hij dan even knikte. 'Klinkt goed,' antwoordde hij rustig. Hij had na dat geval geen zin in drama en moest dan maar even met Devi in een auto zitten. Jake hoopte niet op slechte bedoelingen van hem. Zijn ogen gleden even langs zijn lichaam waarbij hij even bleef hangen bij zn armspieren. Het was niet dat hij zich niet aangetrokken voelde. Al snel wendde hij zijn gezicht weer af. Hopend dat het niet gezien was, hij moest zich niet gaan inbeelden dat hun een stel werden. Dat durfde hij niet aan, niet voor zijn nicht.

Voor een moment ging Devi zijn blik richting Jake zijn broekzak waar hij nog steeds wat in leek te zoeken. Hoe dan ook, het leek niet zo heel belangrijk te zijn want zodra hij zijn voorstel deed leek hij Jake zijn aandacht dan ook direct te hebben. Kalm keek Devi richting hem. Echter had Jake over een ander vervoer terug naar huis nagedacht maargoed dat kon hij natuurlijk niet weten. Hij zag hoe Jake nadenkent op zijn onderlip beet. Hij twijfelde vast wel aangezien het feit dat als hij accepteerde. Hij bij de jongen in de auto zat die hem net nog zo tegen de muur aan had gehouden. Devi bleef geduldig naar hem kijken. Zelfs al beloofde ze elkaar dat ze elkaar niet meer zouden opzoeken. Hij kon hem toch moeilijk laten staan hier. Straks woonde hij ver van de begraafplaats af.
Uiteindelijk antwoordde Jake dat hij het goed vond klinken. Zo'n antwoord had Devi niet aan zien komen. Maar het was des te beter dat Jake er wel positief over was. Devi ging met een van zijn handen in zijn broekzakken opzoek naar zijn auto sleutels. Uiteindelijk had hij die dan ook gevonden. Daar door had hij enkel niet in de gaten gehad dat Jake zo naar hem keek. Devi keek weer richting hem en zag hem op dat moment van hem weg kijken. Voor een moment keek Devi wat vragend waarna hij de auto sleutels even op hield. ''Laten we maar gaan dan'' Zei Devi vervolgens met een kalme glimlach tegen Jake. Misschien lagen ze elkaar niet helemaal. Devi probeerde het nu nog even beter te doen, nog even vriendelijk tegen hem te zijn. Dat kon toch niet verkeerd zijn? Immers voelde hij nog steeds dat vreemde aangetrokken gevoel bij Jake waarvan hij niet zeker was of hij dat wel of niet wilde voelen. Ondertussen liep Devi richting zijn auto. Kalm haalde hij de auto van het slot waarna hij in stapte en achter het stuur ging zitten. Hij wachtte daarna tot dat Jake ook zou in stappen. Ondertussen startte hij de auto. Een ding was nu wel zeker, de auto van Devi was een opvallende. Het was een zwarte niet meer gebruikte lijkenwagen die Devi dan ook wat had laten pimpen. Nu was het gewoon zijn eigen auto waar hij dan ook behoorlijk zuinig op was.

Jake zuchtte licht waarna hij ontdekte dat Devi hem wel letterlijk zag wegkijken. Devi hield de auto-sleutels voor en glimlachtte kalm. Jake glimlachtte snel terug wanneer hij al gauw weer wegkeek. Hij wist niet eens of dit wel z'n goed plan was. Jake volgde Devi zijn voetstappen en kwam eral gauw achter dat de lijkenwagen die bij de begraafplaats stond niet van de kerk was. Hij was dus van Devi, hij keek nogal geschokt. Gewoon omdat alles nu zo duidelijk begon te lijken over zijn nicht. Even schudde hij negatief met zijn hoofd waarna hij zo snel mogelijk alles probeerde te vergeten om gewoon in durven te stappen. Zijn ogen richtte zich op Devi die er duidelijk geen problemen mee had dat Jake bij hem in de auto stapte. Je zag aan de manier waarop Devi naar zijn auto keek dat hij er zuinig mee deed. Hij leek er aardig trots op, Jake schudde nogmaals even snel zijn hoofd. Het was niet zichtbaar, hij wou op dit moment geen ruzie. Niet met hem, dan zou hij alsnog moeten lopen. Het positieve was, was dat hij hem hierna nooit meer hoefde te zien. Nogmaals een zucht van Jake ontsnapte uit zijn mond, hij wist niet eens zo zeker of hij hem wel nooit meer zou willen zien. Hoe hij hem zojuist bekeek, zo sterk en zichzelf. Hij dacht gewoon even aan zijn eigen liefdesleven. Het was duidelijk dat Devi niet wist en weet dat hij homo was. Dat zou dan aardig schokkend aankomen. Jake ging met zijn hand naar het portier om er vervolgens een ruk aan te geven.

Devi volgde Jake met zijn ogen zodra hij naar zijn auto toe kwam. Hij vroeg zich af wat Jake van zijn auto zou denken. De meeste vonden het namelijk maar een vreemd of zelfs luguber idee. Alsof hij met een lijk in zijn achterbak rond reed. Alsof hij dat ooit zou doen, nou misschien zag hij er zo uit maar hij zou zoiets zeker al niet eens in zijn hoofd halen. Devi was wat dat betreft wel een goed persoon. Al ging het vaak genoeg niet helemaal goed in zijn hoofd. Maar dat kwam vooral door het gemis en de frustratie die hij voelde waarna hij aan haar dacht. Devi wilde het ergens ook niet opzij zitten en dus niet verwerken. De gedachtens aan haar voelde goed, maar het maakte het ook des te erger voor hem zelf. Hij moest dus wel wat afleiding krijgen op wat voor manier dan ook.
Jake kwam vervolgens bij hem in de auto zitten. Devi volgde hem even met zijn ogen waarna hij dan ook de sleutel in de auto stopte en de motor er vervolgens van startte. Nu was er echter nog één ding dat hij moest weten. ‘’Waar woon je?’’ Vroeg Devi kalm aan hem. Hij richtte zijn blik van de parkeerplaats waar hij nog op stond terug op Jake. Zijn adres moest hij natuurlijk nog wel weten, anders zou hij niet veel verder dan dit komen. Hij vroeg zich af op wat voor plek Jake woonde. Zij had altijd vlak bij het bos gewoond, een mooie plek was het geweest. Ze hadden dan ook vaak genoeg samen door het bos gelopen. Langzaam aan pakte Devi het stuur wat strakker vast maar loste het gelijk weer wat. Nee hij moest nu niet aan haar denken, hij moest zich focussen op Jake. Of nee niet op Jake, op de plek waar hij woonde en de weg die hij moest rijden. Als hij zich op Jake zelf zou gaan focussen zou het waarschijnlijk ook niet goed komen. Langzaam aan keek hij dan ook weer even naar hem.

Jake volgde Devi in zijn acties waarna hij dan eindelijk ging zitten in de klassieke lijkenwagen. Hij voelde zich nogal ongemakkelijk zo dichtbij Devi. Daarna vroeg Devi waar hij woonde, Jake keek eerst een beetje moeilijk waarna hij al gauw het adres zei. Jake woonde dicht bij zjn nicht waardoor Devi het wel zou moeten weten. Hij balde zijn handen even tot vuisten. Waarschijnlijk was hij er meer dan hem. Als ze niet kon was ze met Devi. Devi leek haar de perfecte jongen. Jake zette zichzelf al gauw weer om naar zijn neutrale stand en deed zijn gordel snel om waarna hij zich omdraaide naar Devi. 'Je hoeft me alleen af te zetten.' Dat was dan ook voor de duidelijk. Geen verdere contact gewild. Hij had er toch al snel spijt van en keek wat starend uit het raam. Akward.

Devi zijn blik bleef bij Jake zijn gezicht hangen, wachtend tot Jake zou zeggen waar hij woonde. Als dat nog ging komen tenminste. Want het bleef wel een tijdje stil bij Jake. Devi keek voor een moment dan ook even weg. Zich afvragend of hij er eigenlijk wel goed aan deed om Jake voor te stellen terug naar huis te brengen. Jake had al voor gesteld om elkaar voor de rest rust te laten na dit. Hij wist niet goed of hij dat wel kon.
Ineens vertelde Jake toch nog het adres waar hij woonde. Devi zijn blik ging gelijk terug naar hem. Niet alleen door dat hij toch nog had geantwoord maar ook door de naam van zijn adres. Dat was de straat.. Dat was de straat waar zijn nicht had gewoont en dus zijn vriendin. Devi slikte eens, alsof deze dag al niet confronterender kon zijn. Hij wist zeker dat de straat hem hoe dan ook aan haar zou doen denken. Het was eerlijk waar zo dat hij nog geen enkele keer door deze straat had gereden, zijn ouders vermoeden dat hij een zwaar emotioneel probleem had. Devi wilde er niets over horen. Hij mistte haar gewoon, was dat zo raar. En misschien, misschien was Jake wat hij nodig had. Hij wist het niet zeker, maar ja Jake zou hem straks niet meer willen zien waarschijnlijk. Zonder verder antwoord te geven richtte hij zich weer op de auto en de weg.
Devi had de moter van de auto gestart en reed de parkeerplaats af nu hij het adres van Jake wist. Het was een stukje rijden, en het was maar goed dat Jake dit niet hoefde te lopen. Echter was het een zwijgzame rit, vooral omdat Jake dan ook had gezegt dat hij alleen afgezet hoefde te worden. Devi hield zijn blik dan ook maar het meeste van de tijd voor zich uit gericht op de weg, nog wel nadenkent over deze situatie. Na even kwamen ze dan bij Jake zijn huis aan. Devi stopte de auto. Hij had nog geen blik rond de straat laten gaan. Uiteindelijk ging zijn blik opzij naar Jake. Hij kon iets zeggen als 'we zijn er' Maar dat wist Jake zelf ook weg. Devi hield zich dan ook maar stil.