W-who are you? [open voor iedereen]

[»| Kua |«]
W-who are you?

<sub>Langzaam liep het slanke meisje over het lege strand heen. In de verte hoorde ze vage stemmen van jongelui die zo te horen behoorlijk dronken waren. Het meisje reageerde niet op het vage geschreeuw en ging op een steen zitten. Het meisje trok haar benen op en sloeg haar armen er omheen. De ruwe zeewind sneed langs haar gezicht en deed haar bruine haar dansen in de wind. Ze trok haar wollen muts nog wat verder over haar hoofd heen. Ook trok ze de mouwen van haar vest over haar armen heen. Met haar donker bruine ogen volgde ze het ritmische beweging van de golven.

Het meisje heette Kua. Kua was net komen wonen in de stad die bekend stond om zijn mist. Kua wist er niks van toen ze hier heen werd gebracht. Ze werd prompt van haar huis weg gehaald op een avond en kwam uiteindelijk hier terecht. Ze was er achter gekomen dat de meeste mensen hier de taal 'Nederlands' bemachtigde. Kua kon nauwelijks Nederlands. En vaak door een mengeling van Nederlands, Engels en Japans kon ze dan uiteindelijk duidelijk maken wat ze bedoelde. Ze hield er niet van om met andere mensen te praten hierdoor en was vaak alleen. Ze had ook geen flauw idee wat ze moest doen. Waar moest ze heen? Waarom was ze hier? Ze schudde kort haar hoofd en verborg haar hoofd in haar armen.

Ze mistte haar ouders, maar ging er niet om huilen. Ze had zich zelf beloofd dat ze hen nog wel tegen zou komen. Eerst moest Kua zien te overleven. Zouden ze hier noodles hebben? Langzaam hief Kua haar hoofd, maar schrok op toen daar en donker figuur stond. Dat kwam waarschijnlijk door de donker van de nacht. Het enige wat ze zag was het silhouet en daar kon ze niet uit uitmaken of het een jongen of meisje was. Wat bangig schuifelde ze wat naar achter. In die beweging viel ze bijna naar achter, maar kon nog net op de steen blijven zitten. "Hello?"vroeg Kua wat onzeker en was opgelucht dat het iets normaal uit kwam.

[open voor iedereen!]</sub>

Vanaf een beschermd plekje stond een lange gedaante een groepje jongere te observeren die allemaal rond een kampvuur stonden te dansen alsof hun leven er vanaf hing. Hij was op het verste puntje van het strand gaan wandelen met het idee dat hij toch geen zin had om voor drie uur thuis te komen. Het was avond, en een vrije avond voor hem op dat. Dat moest je benutten. Hij droeg een simpele, wijde spijkerbroek met zwarte kisten er onder en een lange jas die het midden hield tussen leer en iets zachters. Het deed je denken aan zo'n jas die piraten kapitein altijd droegen. Hij had kort haar, blauwe ogen en een baard. Hij stond bekend als Simon. Simon draaide zich weg van het groepje mensen en begon het strand af te lopen, eigenlijk niet in een speciale richting. Hij wilde gewoon de frisse zeelucht ruiken en de bries in zijn gezicht voelen want hij was toch echt het liefste hier, op het strand.

Toen hij voor wat wel een uur leek gelopen had stopte hij toen hij meende een gedaante op een rost te zien zitten. Aan haar kleine figuur gokte hij dat het een meisje was maar door de duisternis om hem heen was dat moeilijk vast te stellen. Omdat ze zo klein was en hij nu zo al boven haar uit torende kwam hij nader, zijn glimlach verborgen door de duisternis. Hij wilde haar net laten schrikken toen ze hem opmerkte, er was niets voor nodig. 'Hello?' Piepte ze. Jep, het was een meisje. "Hé" Bromde hij zonder vaste ondertoon. Hij streek even een hand door zijn raven zwarte haren en staarde naar de kleine gedaante op de rots. Hij had geen idee wat hij van haar moest denken en het was te donker om te kunnen oordelen hoe ze er echt uit zag en hoe oud ze was. "Wat doe jij hier zo laat s' avonds" Vervolgde hij. "Er kunnen hier veel vreemde types rondlopen op een afgelegen plek als dit .." Zijn stem blonk van het boosaardig plezier. Wie ze ook was, het was altijd leuk om een vreemdeling zoals dit eens flink de stuipen op het lijf te jagen.