This is where we meet {Sunset}

Lucy struinde over het normaal gesproken volle plein heen. Het was middernacht, op een doordeweekse donderdag, niemand te bekennen dus. Dat was dé tijd voor haar om op pad te gaan, ze had net haar opdracht voltooid en had haar pistool weer onder haar jas geschoven. Ze sliep nooit 's nachts, bijna altijd overdag, een paar uur. Ze zag geen redenen om overdag rond te struinen, daar waren te veel mensen, ze had een hekel aan mensen. Lucy snoof en keek om zich heen, de winkels waren allemaal dicht en het was doodstil op straat. Haar pistool voelde koel aan onder haar jas, ze kon het door haar T-Shirt heen voelen. Lucy was blij met hoe het nu was, ze had een klein appartementje en ze verdiende vrij veel geld met het vermoorden van mensen. Het vermoorden van mensen was écht te makkelijk, met één klik van je pistool was het al gebeurd. Lucy schoot vanaf verre afstanden maar miste nooit, de eerste paar keren waren niet altijd even vlekkenloos gegaan en dat wist ze. Ineens schoot het haar te binnen, het was 00:01 's nachts en ze was precies twee jaar geleden begonnen, een grijns verscheen rond haar lippen. Toen hoorde ze plotseling voetstappen achter zich en draaide zich snel om, ze greep haar pistool onder jaar jas vandaan en richtte hem op de persoon. Ze bestudeerde de persoon even, het was een jong meisje en ze was extreem dun. Lucy trok vragend een wenkbrauw op, "Wat doe jij hier zo laat?" Sprak ze achterdochtig, ze keek het meisje aan en zag dat ze niet veel te vrezen had, ze liet langzaam haar pistool zakken. "Nou?"

Het meisje was extreem mager en zag er niet gezond uit, ze was aan het rennen geweest. Lucy had medelijden met haar, van alle mensen die ze tegen het lijf kon lopen rende het meisje bijna tegen een huurmoordenaar op. "Ik ehh.." begon ze. Lucy trok een wenkbrauw op en keek haar even indringend aan, het meisje leek niet erg goed te pas te zijn, was ze ook een probleemkind? Zo werd Lucy vroeger genoemd "probleemkind", ze had vroeger boulimia en was behoorlijk depressief. Ze had af en toe nog steeds last van die buien die op depressie leken, maar ze waren minder sterk dan vroeger. Dit meisje kon ook nog wel eens last van Anorexia hebben, maar misschien was ze ook wel gewoon uitgehongerd. Lucy haatte mensen, maar dit meisje was geen gewoon mens, dit meisje had het ook niet makkelijk. "Je ziet er niet goed uit, kom mee, ik ga wat te eten voor je halen." Lucy keek haar indringend aan, geld had ze zat, een goede maaltijd kon dit meisje wel gebruiken. "Ik ben Lucy, sorry dat ik je liet schrikken met dat pistool van me, ik ben ehh.... huurmoordenaar van beroep. Je hoeft niet bang voor me te zijn hoor." Natuurlijk was dit meisje bang voor haar. Ze was tenslotte een huurmoordenaar. Wat kon het haar ook schelen, als ze Lucy's aanbod aannam en ze samen wat gingen eten was dat voor haar eigen bestwil. Lucy liet haar blik over het lichaam van het meisje glijden, "Deze vraag is misschien een beetje direct, maar heb je een eetstoornis?" Lucy keek het meisje serieus aan, het was geen tijd voor geintjes nu.