Daar stond hij dan. Een eigen huis. Hij had de papieren vanochtend ondertekend en de sleutel gekregen. Hij kon het bijna niet geloven. Hij had een eigen huis, helemaal van hemzelf. Hij kon er gaan wonen met zijn kleine zusje Liv. Haar een betere jeugd bieden dan hij had gehad. Het zou nog steeds niet top zijn. Maar het leven was beter dan dat van een kind in een inrichting. Dat wist hij zeker. Hij was er immers zelf een geweest en Liv ook. Maar gelukkig was dat nu aan het einde. Voor hem tenminste. Hij was 21 geworden en was in de nazorg beland van jeugd zorg. Zijn plannen waren goedgekeurd. Maar nu moest het echte werk beginnen. Hij moest bewijzen dat hij op eigen benen kon staan. Dat hij in staat was een goede basis op te bouwen waar zijn zusje kon leven. Gelukkig hoefde hij niet alles zelf te doen. Hij kreeg ondersteuning. Een van die ondersteuning was dit huis. Het was een donatie geweest. Hij kon er gaan wonen en zou elke maand de onkosten betalen plus wat huur. Dan zou het over vijf jaar totaal van hem zijn. Hoewel het huis in een fatsoenlijk buurt stond was het niet veel waard. Het was slecht onderhouden en er moest veel gebeuren voor het bewoonbaar was. De gemeente had het dan ook als een krot gezien wat meer kosten dan het opbracht. Vandaar dat ze het aan jeugdzorg hadden gedoneerd en dat hij het voor een goede regeling kon kopen. Hij hoefde het nu enkel zelf zoveel mogelijk opknappen en jeugdzorg zorg zou gedeeltelijk in de kosten van de restauratie en de inrichting voor zien. De rest zou hij via jeugdzorg kunnen lenen. Het interieur zou grotendeels wel 2e hands zijn of het goedkoopste maar het was beter dan niks.
Hij keek even in de sleutel in zijn had. Hij had het direct aan zijn sleutelbos gehangen voor dat hij het kwijt zou raken. Het ding glinsterde in zijn handen en hij keek er even kort na maar stopte het daarna toch in het sleutel gat. Hij glimde opnieuw bij de gedachten dat dit huis echt van hem was. Hij wilde niet weten hoe vaak hij die gedachten nu wel niet in zijn hoofd had gehad. wel 1000x keer of wel meer. Maar het voelde gewoon goed eindelijk iets wat van hem was en van niemand anders. Hij opende de deur en hoopte zachtjes dat het huis er beter uit zag dan in zijn gedachten. Maar het geluk mocht hem niet baten. Elke keer als hij hier binnen stapte kwam er een soort teleurstelling. Het huis was echt een krot. Alles was grauw en behang hing met groten gaten losje bij. De vloer was enkel beton en veder was er niks in het huis aanwezig. De enigste kamer´s die fatsoenlijk waren was de keuken, wc en badkamer. Die waren er een tijdje geleden ingezet om dat ze het zonder die ruimte niet als woonbaar huis mochten verkopen. Hij moest maar eens beginnen anders zou het huis nooit klaar komen. Eerst moet hij alle muren ontdoen van het behang en dan texen. Hier en daar wat verven en dan de vloeren nog leggen en dan konden er eindelijk de meubels in leggen. Vervelen zou hij de eerste tijd nog zeker niet doen.
