Do i realy want this?

Onderwerp: Do i realy want this? ma jan 28, 2013 8:25 am

Het meisje had haar capuchon over haar hoofd getrokken en liep over het strand richting Widow's Peak. Ze rukte de ketting van haar hals. Ze opende het medallion en zuchtte. Ze stak de ketting in haar zak. De ketting die zoveel voor haar betekende. Sunset voelde de wind tegen haar lichaam aan duwen en al snel stond ze boven op de klippen. Ze ging aan de rand zitten. Het was zo makkelijk om zich nu te laten vallen. Dan was ze van alles verlost. Het gepest, het geschop. De telleurstelling in Niels' ogen. Sunset voelde de tranen in haar ogen brandden. Iedereen die ze nu kende had ze al teleurgesteld. Alleen omdat ze niet wilde dat ze bleef afvallen. Het enige wat ze wilde was dun zijn, maar ze werd daarvan weerhouden. Sunset stond weer op en keek naar het water. Het sloeg wild op tegen de puntige rotsen. Steeds hoger. Het nodigde haar uit om te vallen, zich te mengen met het water. Pijn zou ze niet hebben, de rotsen zouden haar metteen doden. De klap zou fataal zijn voor haar lichaam. Langzaam schuivelde ze dichter naar de rand. Zo makkelijk. Ze voelde de wind in haar rug duwen, maar ze durfde niet te springen.

-had even zin in een drama post. Alleen Myles!-

Onderwerp: Re: Do i realy want this? di jan 29, 2013 3:45 am

_{» live your live like there is no tomorrow}

Springend rende de donkerharige jongen met de herder pup over de rotsen. De hond probeerde de stok te pakken die de jongen in zijn hand geklemd hield. Het zeewater sloeg met flinke kracht tegen de rotsen aan en Myles voelde enkele druppels op zijn gezicht komen. Daardoor verloor hij even zijn concentrartie -die hij toch al niet had- en de pup zag zijn kans om de stok te pakken. De arm van Myles werd snel naar beneden getrokken en een schuine grijns was op het gezicht van de jongen te vinden. De hond gromde zacht en beide lieten ze de tak niet los. Myles probeerde door te rennen, maar de hond gaf flink tegen. Na een duw en trek gevecht, had Myles gewonnen. Meerder dankzij het commando 'los'. Myles gooide de tak vooruit en de hond sputterde er achteraan, evenals hem.
De pup had de grootste schik en bleef veilig van het water vandaan. Myles had hem geleerd dat hij daar apsoluut niet mocht komen, en dat deed hij dan ook niet. In zijn ooghoeken zag hij een meisje staan. Nadat hij goed gekeken had, merkte hij dat het Sunset was. De wel bekende schuine grijns kwam weer rond zijn lippen en hij liep naar haar toe. Ze stond er dicht op de rand, waardoor Myles net deed of hij haar duwde, maar meteen bij haar middel pakte. "Dag, schat" zei hij. Sunset was zijn schat, ookal was hij niet verliefd op haar. Zij was gewoon een hele goeie vriendin van hem en hij noemde al zijn vrouwelijke vrienden schat. Hij had Sunset meer naar de kant getrokken maar zei niks over het feit dat ze bijna gesprongen was. Myles was zijn pillen vergeten te nemen, dus hij had er helemaal niet bij stil gestaan. Zijn ogen knipperde vaker dan normaal en energiek pakte hij de stok van de hond aan, waarna hij hem weggooide. Nog steeds droeg hij de schuine grijns. Een knipoog ging naar Sunset.

Onderwerp: Re: Do i realy want this? di jan 29, 2013 4:18 am

Een zacht gegrom deed haar omkijken en haar ogen gingen meteen naar de herder pup die langs rende. Sunsets ogen werden voor een moment groot, god wat leek dat beest op Sita. Toen voelde ze een hand in haar rug en meteen daarna een arm om haar middel, en ze werd bij de rand weggetrokken. Ze draaide zich om en keek in de ogen van Myles. Myles! "Dag, schat" zei hij met een grijns. Ze sloeg haar armen om hem heen, terwijl de pup terug rende naar Myles. "Alles goed?" vroeg ze vriendelijk, nu weer opgewekt door Myles en zijn pup. Toen ze Myles had losgelaten hurkte ze neer bij de pup, die onmiddelijk op haar afsprong en haar gezicht begon te likken. Sunset verloor haar evenwicht en eindigde met haar rug op de grond, met de pup boven op haar. Sunset lachte en aaide de pup. Ze was zich ervan bewust dat Myles duidelijk zijn medicijnen niet had ingenomen; hij was drukker dan normaal. De stok die de pup weer had gehaalt lag naast haar. Ze greep er met haar hand naar en wekte zo de aandacht van de pup. Die sprong van haar af en ging de stok achterna toen ze die had weggegooit. Sunset ritste haar jas los en klopte het zand er van af. Ze spande haar buikspieren zodat Myles haar dikke buik niet kon zien, terwijl iedereen zei dat ze mager was, wat zij natuurlijk niet geloofde. Daar had ze geen enkele reden voor. Een grijns kwam op haar gezicht, ze zou Myles wel even moe maken. Ze liep weer naar hem toe, gritste de muts van zijn hoofd en rende een aantal meter weg. De pup rende haar achterna, draaide zich om en blafte naar Myles. Sunset draaide zich om, zette de muts op haar eigen hoofd, wat haar best schattig stond, en keek of Myles reageerde.

Onderwerp: Re: Do i realy want this? di jan 29, 2013 4:43 am

_{» live your live like there is no tomorrow}

Zijn kleine grijns hield aan en hij zag hoe de pup Sunset begroette. Koda begon wilt te likken en Myles wist dat ze dat niet erg vond. Sita was de aanleiding geweest dat hij Koda gekocht had. De bijna 1 jarige pup had als kleintje altijd goed met Sita gekunnen, alsof zij zijn moeder was. Sita was er niet meer en Myles wist wat voor een verlies dat was geweest voor Sunset, maar ook voor Niels. Vrolijk sprong hij heen en weer toen de hond er weer aankwam. "Kom dan, kom dan" zei hij tegen de hond terwijl hij hem in zijn zij porde. Zijn ogen vielen op de buik van Sunset zodra ze haar jas uitdeed. Hij trok zijn lippen even op, waarna hij zijn blik afwende. Hij had haar zo vaak gezegd hoe dun ze was, maar niemand leek door haar door te dringen. Zelfs haar eigen broer niet. Ze had een ernstig probleem en iedereen probeerde haar dat duidelijk te maken. Maar hij begon er nu niet over, zijn drukte lied die gedachten niet echt toe.
"Alles goed?". "Kan niet beter" grijnsde Myles en de hond beet richting zijn handen en Myles lachte hard. Hij had een leuke, echt jongensachtige lach. Hij veerde gemakkelijk in zijn rode adidas schoenen omhoog. Tot er een stuk rots los zat en hij flink op de grond kwam. Hij gaf geen kick en sprong weer gemakkelijk overreind, alhoewel hij de pup eerst weg moest duwen. Zijn rug deed pijn, maar niet zoveel als zou moeten. Dat kwam ook deels door zijn ADHD. Niet dat hij er mee zat, hij speelde vrolijk verder. "Hoe is het met jou dan?" vroeg hij aan haar, waarna de muts van zijn hoofd werd afgetrokken. Myles grijnsde en knikte. "Staat je niet verkeerd". Die muts had hij altijd gedragen en hij pakte hem daarom ook weer af. Gemakkelijk zette hij hem weer op zijn hoofd.

Onderwerp: Re: Do i realy want this? wo jan 30, 2013 6:34 am

Het was Sunset niet ontgaan dat Myles kort zijn lippen optrok en zijn hoofd afwende toen Sunset haar jas open deed om deze af te kloppen. Een onzeker gevoel kwam weer in haar. Zie je; zelfs haar beste vriend vond haar dik. Wat zou hij nu van haar denken? Ze moest sneller afvallen, meer! Dun zijn! "Kan niet beter," zei Myles als antwoord op haar vraag. Sunset glimlachte weer, maar het lukte haar niet het onzekere gevoel haar lijf uit te bannen. Ze had geluk dat Myles nu zijn medicijnen niet had ingenomen, maar zodra hij weer 'nuchter' was, zoals zij het noemde, zou dat een leuk gesprek worden... Niet dus. Sunset schrok zich rot toen Myles begon te springen, spelend met Koda, en het stuk rots onder zijn voeten afbrak. De jongen smakte op zijn rug tegen de grond. Sunset slaakte een gesmoorde kreet en rende op Myles af, die intussen weer op stond zonder een kick te geven. "Gaat het?" haar ogen stonden bezorgt. Maar Myles leek geen pijn te hebben, dus ze ontspande weer. "Hoe gaat het met jouw dan?" vroeg Myles. Sunset haalde haar schouders op. Nadat ze zijn muts had afgepakt en die op haar eigen hoofd had gezet grijnsde Myles en trok de muts weer terug en zette die weer op zijn eigen hoofd. Sunset lachte en haalde een hand door haar haar om dat weer redelijk goed te krijgen. "Het gaat opzich wel goed..." ze aarzelde even. Zou ze hem vertellen over de jongens die haar steeds in elkaar sloegen? Nee, straks waren ze hier ergens in de buurt en zouden ze haar horen...

Onderwerp: Re: Do i realy want this? wo jan 30, 2013 7:55 am

_{» live your live like there is no tomorrow}

Hij had de onzekerheid in Sunset's ogen zeker gezien. Hij had er niet op gereageerd, want hij wilde dit moment niet verpesten. Ook omdat zijn ADHD hem niet helemaal helder liet denken. Hij was zijn medicijnen niet expres vergeten, al dachten heel veel mensen dat hij dat wel deed. Het was gewoon allemaal zo gelopen, hij vergat ze wel vaker. Sunset had hem vaak genoeg zo mee gemaakt en het intereseerde hem dan ook niet, hij schaamde zich er niet voor. Hij schamde zich sowieso niet voor zichzelf. Hij was wie hij was, klaar. Daarom waren hij en Sunset ook zo goed bevriend. Zij was juist heel onzeker, terwijl hij soms teveel eigendunk had.
"Gaat het?" hoorde hij Sunset bezorgt zeggen en de schuine grijns kwam weer rond zijn lippen. Natuurlijk ging het, hij was onverslaanbaar. "Ik ben onverslaanbaar, weet je nog?" grapte hij. Hij zocht altijd gevaar op, dit deed hem echt niks. Om toch een beetje tot rust te komen stak hij een sigaret op. Hij wist dat Sunset normaal gesproken niet rookte, dus bood hij haar ook niks aan. Die afspraak had hij met Niels. Hij kon ook goed met Niels opschieten, ze hadden immers dezelfde leeftijd.
Genietend blies hij de rook uit. Hij was echt weer toe aan nicotine en hij grijnsde weer even. "Het gaat opzich wel goed.." hoorde hij haar zeggen en hij knikte/ "Zeker? Je ziet er niet echt lekker uit" zei hij en hij ging zitten, waarna hij meteen weer overreind sprong. "Ik bedoel, je ziet er ziek uit.." zei hij, zodat Sunset het niet verkeerd op zou vatten. "Want je bent wel een lekkerding" zei hij en hij gaf haar een plagende knipoog. Sunset kon dit soort grapjes wel hebben, ze wist dat hij niks dan vriendschap voor haar voelde. Hij nam nog een teug van zijn sigaret en ging weer zitten. De hond begon hem weer te likken.

Onderwerp: Re: Do i realy want this? wo jan 30, 2013 8:20 am

"Ik ben onverslaanbaar, weet je nog?" Sunset draaide met haar ogen maar lachte wel. Gekke jongen. Toch stak Myles een sigaret op, toen zij de rook in ademde hoestte ze en deed een paar stappen, zodat de rook de andere kant op blies. Zelf zou ze nooit gaan roken, het was ongezond en ze verachtte het eigenlijk gewoon. "Zeker? Je ziet er niet echt lekker uit," zei Myles en hij ging zitten, maar sprong direct weer op. "Ik bedoel, je ziet er ziek uit," zei hij "Want je bent wel een lekkerding,"zei hij en hij gaf haar een plagende knipoog. Sunset schudde lachend haar hoofd en duwde hem weer neer. Ze ging naast hem zitten. Ze trok zich nooit zoveel van zijn opmerkingen aan, ze wist dat hij niets meer voelde voor haar dan vriendschap, en zij voor hem. Myles nam nog een teug van zijn sigaret en Koda ging bij hun zitten en begon Myles hand te likken. "Ik voel me prima" zei ze, iets meer overtuigend.

-blergh-