Het was stil in het bos. Het enige geluid dat er klonk, was het gekraak van takken, de schurende wind en het neerstorten van water in de verte. Zijn zicht was beperkt tot een cirkel van twee meter, die zich met hem mee verplaatste. Daar omheen was enkel mist. Er viel niet doorheen te kijken, de bomen verdwenen letterlijk in de witte wolk. Als hij te snel zou lopen zou hij waarschijnlijk tegen een boom oplopen. Toch moest hij een goed tempo aanhouden, als hij niet snel genoeg aan eten zou komen, had hij een groot probleem. De enige plek waar op dit moment eten te vinden zou zijn, was Mistlake. Maar die vriendelijke man die hem de weg zou wijzen had hem beroofd. Ja, het was geen grapje. Hij was beroofd. Die gast was er vandoor gegaan met zijn auto én zijn geld. Top, echt geweldig. Al was hij allang blij dat hij zijn rugzak niet in de auto had laten liggen, dan had hij al helemaal een probleem. Met een regelmatige pas dwaalde hij tussen de bomen door, hijgend en zwetend. Het flesje water hield hij in zijn hand. Er zat een snee in zijn handpalm, die bedrieger had hem in zijn hand gesneden toen hij zichzelf probeerde te verdedigen, en er zat een flinke schaafwond in zijn kuit. Het gerammel in zijn maag hielp ook niet echt. Waarom was hij hier ook alweer heen gekomen? Zijn leren schoenen waren niet echt geschikt voor het woud, ze zakten weg in de grond en lieten een spoor achter. Het geluid van de waterval werd steeds luider, hij kwam al dichterbij. Misschien dat hij vanaf daar beter zicht had en ten slotte leed een rivier vaak naar een stad, dus als hij die gevonden had, zou hij op het goede spoor zijn. Dit was niet echt hoe hij zijn trip in gedachten had gehad. Hij was hier gekomen voor rust, maar zelfs dat leek het leven hem niet te gunnen. Plotseling hoorde hij een vreemd geluid. De waterval was nu echt heel dichtbij, dat kon hij horen. Ergens achter het gordijn van mist hoorde hij iets, iemand en daarna plotseling een schot. Daarna klonk er een vreemd soort gegrom. What the hell? Het klonk niet als een leuk dier dat je meenam voor een gezellige wandeling. Maar als dat het niet was, wat kwam die persoon hier dan doen? En wat was dat voor schot? Het klonk niet als het schot van een geweer.. Sam begon zich steeds meer af te vragen wat hij hier aan het doen was en wat er aan de hand was. Deze plek was nog vreemder dan hij dacht. Er waren van allerlei verhalen over, maar hij had niet gedacht dat er echt zulke dingen gebeurden hier. Aan de ene kant had zijn avontuurlijke kant daar totaal geen problemen mee, maar zijn verstand waarschuwde hem ergens dat deze plek niet 100% veilig was, al helemaal voor iemand die niet bekend was met de omgeving. Hij hoopte gewoon dat hij zo snel mogelijk in Mistlake zou aankomen en daar zijn nieuwe leven kon opbouwen. Tijdelijk, misschien, maar het zou ook voor altijd kunnen zijn, als het hem beviel. Het kon niet veel slechter zijn dan zijn leven als de beroemde film regisseur en scriptschrijver. Natuurlijk, dat succes was alles dat hij ooit had gewild, maar het was nu tijd voor een beetje privacy. Hij was nog maar jong en had nog niet eens de kans gekregen om zichzelf te leren kennen. Dat was behoorlijk onmogelijk wanneer er overal een fan of een mediafreak kan opduiken. De verantwoordelijkheid die hij had nu de hele wereld met hem mee kon kijken, het was gewoon te groot. Iedere kleine zet die hij maakte kon de verkeerde zijn, en dat was hij helemaal zat. Al helemaal na wat er met Annie was gebeurd. Damn, hij miste haar, zelfs na wat ze hem had aangedaan. Misschien was zij nog wel de belangrijkste reden waarom hij hier naartoe was gekomen. Sam wou haar uit zijn hoofd zetten, en als de media hem iedere dag weer herinnerde aan die pijnlijke gebeurtenis zou dat nooit lukken. Aan de andere kant was hij de pers toch wel enige dankbaarheid verschuldigd. Als zij er niet waren geweest, was hij er nooit achter gekomen dat ze vreemdging. Het was alleen wel duizend keer pijnlijker dat hij er op die manier moest achterkomen. Sinds hij die foto's had gezien, had hij haar nog maar een keer gesproken. Via de telefoon, als hij haar zou zien zou het gewoon te pijnlijk zijn. En het einde van dat telefoongesprek was ook het einde van hun relatie geweest.. Samuel schudde even met zijn hoofd en probeerde zich weer te focussen. Niet afdwalen nu. Hij moest die rivier vinden. Terwijl de waterval nu heel dichtbij moest zijn, kwam het gegrom ook steeds dichterbij. Wat het ook was, hij hoefde het liever niet tegen te komen, maar het leek onvermijdelijk. Nog een klein stukje, toen verscheen er plotseling een figuur in de mist. Hij kon niet omvatten wat het precies was, maar het bewoog. Het was een lang figuur en daarnaast een kleine, daar moest het gegrom vandaan komen. Plotseling besefte hij wie er tegenover hem stond; het was een persoon en ze riep iets naar hem. Hij had geen idee waar ze het over had, maar het was zeker niet goed. Een lichaam het bos in slepen? "Well crap," mompelde hij. Sam had niet veel keus en stapte uit de mist vandaan. De persoon draaide zich naar hem om, nu kon hij de vrouw iets beter bekijken. Haar blik leek niet bepaald vriendelijk, ze had een vreemde grijns op haar gezicht en lange bruine haren. Ze hield een pijl en boog vast. Naast haar stond een angstaanjagend beest, een zwarte hond, die zijn tanden ontblootte toen Sam het dier aankeek. Wat een warm welkom! Hij staarde haar met een verwarde blik aan, zijn wenkbrauwen gefronst, en zijn handen hield hij aarzelend de lucht in. "Um. Ik denk dat je de verkeerde hebt..." sprak hij, luid genoeg zo dat ze het kon horen. Er was nog een flinke afstand tussen hen en daar had hij totaal geen problemen mee. Hopelijk zou dat zo blijven, want met die hond en een soort van doodsbedreiging, tsja, het liefst wou hij er als een speer vandoor gaan. Hij veegde snel wat bloed van zijn lippen, hij had niet eens door gehad dat er daar ook al een wond zat. Dus. Dit was zo ongeveer het vreemdste dat hij ooit had meegemaakt, en dat zei wat.
Sam
Aantal berichten : 22 Registratiedatum : 25-01-13
Profile Age: 24 Work: Writer // Movie director. Partner: I guess people suck, but still.. I miss you.
Onderwerp: Re: » coмe oυт тo plαy, clαreɴce. za jan 26, 2013 11:29 am
"So who is Clarence exactly?"
Hij had nu pas tijd om zijn omgeving te bekijken. Achter de mysterieuze vrouw was de waterval. Het was adembenemend, het water helder en vol kleuren. Je kun de vissen in de rivier zien zwemmen. De dikke muur van mist maakte het hele plaatje nogal... Sprookjesachtig. Maak dit leek niet echt op een vrolijk sprookje. Zeker niet wanneer iemand had bedreigd om je neer te schieten en die persoon ook nog eens een onvriendelijke hond naast zich had. Dat was een understatement. Van deze hele situatie viel weinig te begrijpen, het feit dat de vrouw hem telkens 'Clarence' noemde hielp daar niet echt bij. Had ze dan toch hem bedoeld? Waar sloeg dit allemaal op? Misschien had ze iets te maken met die smerige dief van eerder, misschien was het een complot. Maar wat moesten ze nog van hem? Ze hadden zijn auto, zijn geld... Eigenlijk had hij hen niets te bieden. Of het nou een samenzwering was of niet, Sam had het gevoel dat hij diep in de problemen zat. De wond in zijn kuit brandde ontzettend, maar er was geen spiertje in zijn gezicht dat zich vertrok. Als ze door had dat hij lichtelijk gewond was zou hij alleen maar zwakker lijken en dan zou hij dus een te gemakkelijke prooi zijn voor haar. Al begreep hij nog niet helemaal waarom ze hem überhaupt als prooi beschouwde? "Relax, ik zou willen zeggen dat je een spook gezien had, maar in deze bossen zou me dat nog niet eens zo vreemd lijken, dus wat is er met jou gebeurd?" Was ze nou serieus? Dit leek net een film. En hij was het niet helemaal eens met het script. Toch moest hij toegeven dat, als dit een film zou zijn, de vrouw een goede actrice zou zijn. Maar helaas; dit was de werkelijkheid. And it sucked, pretty much. Samuel keek even geërgerd opzij en hield zijn schouders op, radeloos. "Mijn wegwijzer is er vandoor met mijn auto, en m'n geld. Is het toevallig een vriend van je?" Hij probeerde alles op een rijtje te houden maar dat wilde nog niet echt lukken. Het liefst wou hij haar gedag zwaaien en er van door gaan. Dit was écht heel vreemd, en niet op een leuke manier. Het beviel hem niet. Al viel er wel enige nieuwsgierigheid van zijn gezicht af te lezen. Het werd alleen onderdrukt door woede en vooral verwarring. Nu hij een tijdje stil stond begon zijn hart iets minder snel te kloppen en kwam hij langzaam op adem, zijn borstkas kwam steeds meer tot rust. Het was koud. Zijn adem gingen als kleine wolkjes de lucht in. "Wat is je naam, Clarence?" Serieus, over wie had ze het de hele tijd? Het leek erop dat ze dit als een soort spel zag. Daarnaast had ze iets weg van 'psychisch niet in orde'. Maar als ze een spelletje wilde spelen; prima, dan speelde hij toch mee? "In ieder geval niet Clarence... Ik ben Samuel." Het kostte nogal wat moeite om er niet gelijk zijn achternaam aan te plakken. Hij stelde zich vroeger altijd voor als Samuel Carter, maar misschien kon hij zijn achternaam beter zoveel mogelijk geheim houden. Gewoon voor het geval dat iemand hem wel kende. ... Hadden ze ook tv in Mistlake? "Wat moet je van me?" Vroeg hij luidkeels, zijn stem klonk zwaar en uitgeput. Hopelijk was dit spelletje snel over. Hij had een ernstige behoefte aan een warm bad en een pizza hawaï.
