Leaf me alone!

Voorzichtig keek ik om de hoek van de muur waar ik me verschool. Jess en zijn vrienden liepen nog steeds over het plein. Hoe kon ik nou rennen om de caloriën te verbranden. Niels had vanochtend eten bij me in geduwt. Dus die calorieën moesten er meteen weer af! Maar Jess zou me meteen weer gaan pesten en schoppen als hij me zag. Toch waagde ik het erop, toen ik dacht dat ze niet keken rende ik richting de sportschool. Maar helaas. Net voor het gebouw hoorde ik de vier jongens in beweging komen. Goed, dan maar rennen in het park. Ik rende naar het park. Al snel kreeg ik een steek in mijn zij, wat had ik een slechte conditie, en toch liep ik iedere dag twee uur hard! Ik kwam bij het park aan, maar voelde Jess' hand al om mijn boven arm. Hij gaf er een ruk aan en smeet me op de grond. Ik lag in een boog op de grond, terwijl de jongens tegen me aan schopte. "Ha, dat hoopje botten hebben we zo gebroken. Je moet echt gaan eten Sunset, je bent echt lelijk zo" Jess lachte en liep weg, uiteraard volgde de groep hem. Ik kneep mijn ogen dicht tegen de tranen die toch kwamen. Ik duwde mezelf overeind, maar het lukte me niet om op te staan. Ik zag een schaduw over me heen komen. Ik draaide me om en zag een jongen. Bang schoof ik achteruit.

Only Stan.

Met kalme stappen liep Stan de sportschool uit. Hij droeg een zwarte sport tas over zijn schouder. Zodra hij buiten kwam voelde hij de koude lucht tegen zijn gezicht aan blazen. Zijn donker bruine haren waren wat nog nat door dat hij had gedouched nadat hij eens flink aan gewicht heffen had gedaan, dat voelde dan ook wel fris aan. Maar niet op een onaangename manier. Elke dinsdag en donderdag ging hij naar de sportschool. Hij was wel sportief en gewicht heffen ging er bij hem altijd wel in.
Stan haalde een flesje water uit zijn tas en opende deze. Kalm nam hij er een slok uit. Ondertussen liep hij richting het park. Niet om er rustig even een wandeling te maken. Meer omdat het een kortere weg was richting zijn huis. Kalm nam Stan nog een slok uit zijn flesje terwijl een groep jongens langs hem heen liep. De woorden 'Dat magere kind is echt lelijk' 'ja word nooit wat moois' Hoorde hij vallen. Stan trok een wenkbrauw even op. Hij slaakte daarna even een zucht en stopte zijn flesje weer weg nu dat hij ook leeg was. Blijkbaar hadden die jongens hun mening al klaar over een bepaald meisje. Hoe dan ook dacht hij er verder niet echt over na. Hij hoorde vaak genoeg zulke gesprekken, of het nou gemeen was of niet. Het gebeurde toch wel.
Maar zodra hij een paar meters verder was gekomen werd er ineens een meisje voor hem op de grond zichtbaar. Stan keek voor een moment wat vragend richting haar. Ze zag er erg slank uit, misschien wel mager. En zo te zien had ze op het moment ook niet de beste tijd van haar leven. Het meisje probeerde overeind te komen maar dat leek niet te lukken. Stan slaakte een diepe zucht en keek even in het rond. Nee, het leek er niet op dat iemand anders haar zou kunnen of ging helpen. Stan liet zijn sporttas op de grond zakken en liep naar het meisje toe. Hij boog naar haar toe en dat leek ze dan ook in de gaten te hebben. Ze keek om naar hem en straalde gelijk angst uit waarbij ze dan ook achteruit schoof. Kalm stak Stan een hand naar haar uit. ''Blijf je zo bang en jankend op de grond liggen of mag ik je overeind helpen?'' Vroeg Stan kalm aan haar. Echter klonk het op deze manier ook wel wat bot. Vaak bedoelde Stan dat niet helemaal zo, maar het gebeurde gewoon.

Een jongen met kort bruin haar had zijn sporttas op de grond gezet en was op mij afgekomen. Ik klauwde ongemerkt met mijn handen in het gras. Een gure wind stak op, en boven ons pakten de wolken samen. Kalm stak de jongen een hand naar haar uit. "Blijf je daar zo bang en jankend op de grond liggen of mag ik je overeind helpen?" vroeg de jongen aan haar. Het klonk best bot, maar misschien was dit niet zo bedoelt. Ik keek hem wantrouwend aan en pakte toen zijn hand vast en hij trok me omhoog. De jongen stak een aantal koppen boven mij uit, met mijn 1.73 was ik ook niet zo heel erg lang. "B-bedankt, ik ben Sunset." zei ik zacht. Sommigen hoorde het niet eens als ik praatte, andere wel en die gingen dan zeuren omdat ik harder moest praten. Ik hoorde mijn maag knorren en zuchtte. Nu ik weer eten op had verwachtte mijn maag natuurlijk een volgende maaltijd, maar dat kreeg die niet. Ik keek om me heen, of de jongens nog ergens waren, maar die waren weg, gelukkig. Het was me duidelijk dat deze gast hier niet bij hun hoorde.

-flut-

Stan zijn blik bleef kalm op haar gericht. Voor een moment bleven ze elkaar aan kijken terwijl de wind die op stak wat van zijn donkerbruine plukjes haar een kant op liet wapperen. Stan zijn blauwe ogen glommen wat. Alsof er pret lichtjes in schenen. Stan had zijn woorden misschien ook niet helemaal zo bedoelt. Al was hij gewoon wel een apart en misschien zelfs wel moeilijk persoon om mee om te gaan. Hij leefde zijn leven dan ook wel erg makkelijk. Hij had nooit geen zin in moeilijk gedoe.
De angst van het meisje leek wat te verdwijnen en ze pakte vervolgens zijn hand vast. Zo kon Stan haar recht trekken. Kort daarna stond ze dan ook weer recht. Maar omlaag kijken zou hij nog altijd moeten. Ze was zeker wel 2 koppen kleiner dan hij. Maar hij schatte haar zo wie zo dan ook wel jonger dan zichzelf. Nu dat ze recht stond liet Stan haar hand weer los. Ondertussen bedankte zei hem en dat niet alleen, ze stelde zich ook nog eens voor. Haar naam bleek Sunset te wezen. Geen slechtte naam, het had wel iets. Ze klonk echter wel erg zacht. Het scheelde niet veel of hij had haar niet kunnen verstaan. Hij schatte in dat ze een verlegen meisje was daardoor.
Stan gaf haar een kort knikje. ''Geen probleem, i guess'' Reageerde Stan terwijl hij even kort een wenkbrauw op trok en voor een moment het park rond keek, bijna alsof hem de situatie niet kon schelen, maar goed hij was normaal gezien ook niet zo'n behulpzaam typje. Het was dat er geen andere hulp voor haar was anders had hij het waarschijnlijk iemand anders laten doen. Maar goed nu hij hier toch stond, zei zich had voorgesteld en hij nu toch even niets had te doen kon een praatje maken vast geen kwaad. Voor een moment gleed zijn blik dan ook over haar lichaam heen. Weer viel hem hoe smal haar lichaam was, daardoor schoot hem de woorden van de jongens van eerder dan ook weer te binnen. ''Die jongens van net, hadden het op jou gemunt?'' Vroeg Stan kalm aan haar terwijl hij zich even omdraaide en zijn sporttas op pakte. Hij legde deze weer over zijn schouder. Zodra hij weer recht stond hoorde hij ineens de maag van het meisje. Stan grijnsde licht wat. ''Honger?'' Vroeg hij kalm aan haar terwijl hij dan ook even richting haar buik wees waarna hij zijn hand weer liet zakken en haar terug in de ogen aan keek.

De blik van de onbekende jongen bleef op mij gericht. Ik had hem kort aangekeken voor ik verlegen naar de grond staarde. "Geen probleem, i guess," had de jongen gereageerd op mijn zachte bedankje. De jongen keek even over het park heen, alsof het hem niets kon schelen dat ik hier bond en blauw op de grond had gelegen. Ik had geluk dat ik niet bloedde. De jongen keek me weer aan en ik voelde zijn blik over mijn lichaam glijden en sloeg mijn armen voor mijn buik. "Die jongens van net, hadden ze het op jou gemunt?" vroeg de jongen terwijl hij zich even omdraaide en zijn sporttas oppakte. Ik schudde licht mijn hoofd. Nee, ze hadden het niet op mij gemunt, maar misschien ook wel. "Ik weet het eigenlijk niet. Mijn broer kende ze van zijn oude school. Hij had vaak ruzie met ze gehad en nu verwonden ze mij om hem te treiteren." zei ik. Ik zei er niet achteraan dat Niels er niets van wist. Als hij toevallig een van mijn blauwe plekken zag zei ik dat ik was gevallen over een tak in het bos of iets dergelijks. Ik had een boog, en schoot vaak in het bos, gewoon op bladeren, niet op dieren. Maar ik was dus vaak in het bos, dus Niels zou geen argwaan kunnen krijgen als ik zei dat ik in het bos gevallen was.

Kort had ze hem aan gekeken. Maar het duurde niet erg lang of haar blik week af naar de grond. Zo leek de kalmte dan ook weer plaats te maken voor de herkenbare verlegen uitstraling die ze had. Daarna had hij het park even snel rond gekeken, opzoek naar enig ander teken van leven. Maar het was bijzonder rustig, natuurlijk was het dat altijd op dit soort momenten. Langzaam aan ging zijn blik dan ook maar weer terug naar Sunset. Nu viel zijn blik dan ook weer op haar opvallend slanke, bijna wel magere lichaam. Het was dat er nog kleding over zat waardoor hij niet gelijk kon beslissen of ze daadwerkelijk ook mager was. Maar erg priel was ze iniedergeval wel, ze zag eruit alsof ze een licht klein veertje was dat zo weg geblazen kon worden.
Door haar lichaam werd hij herinnert aan de jongens van net. De jongens die het over een mager meisje hadden gehad die blijkbaar naar hun smaak ook nog eens lelijk was. Iets klopte er dan niet aan, want het meisje, oftewel Sunset, voor hem vond hij niet lelijk. Ineens legde ze dan ook haar armen voor haar buik, waarschijnlijk had ze door gekregen dat hij had zitten kijken. Zo gleed zijn blik dan ook terug omhoog naar haar ogen. Echter kon hij het niet laten om haar dan ook een vraag te stellen over de jongens. Misschien was het lichtelijk tijd verdrijf. Maar aan de andere kant was hij er ook best benieuwd naar. Ondertussen had hij zijn sporttas weer over zijn schouder gelegd terwijl hij dan ook op een antwoord van haar wachtte. Zodra hij weer recht stond en zich tot haar gericht had schudde zij haar hoofd wat dus betekende dat de jongens het niet op haar gemunt hadden gehad. Als dat zo was, wie had er dan voor gezorgd dat ze daar op de grond had gelegen? Als het iemand anders was geweest moest hij wel heel snel zijn geweest om weg te komen. Maar het bleef niet bij het hoofd schudden. Ze antwoordde nog met woorden, het ging over iets van haar broer.
Ergens kwam het er uiteindelijk op neer dat de jongens het wel degelijk op haar gemunt moesten hebben. Een lichte zucht ontsnapte de mond van Stan. ‘’Right..’’ Reageerde hij langzaam aan wat terwijl hij de woorden opnieuw liet afspelen in zijn hoofd. ‘’Dus.. heb je ergens pijn?’’ Vroeg Stan uiteindelijk maar. Waarschijnlijk zat dat er wel in als die jongens haar zo treiterde. Hij keek haar dan ook wat vragend aan. Je had maar net geluk met hoe Stan zijn mood was. De ene keer kon hij vervelend zijn of behoorlijk sarcastisch, maar zoals nu ook rustig. Misschien kwam dat dan ook wel door de sport school. Nu dat hij net gesport had kon het nu wel even rustigere aan. Ineens bedacht hij zich dat hij zich nog niet had voor gesteld terwijl zij dat al wel had gedaan, vrij snel zelfs wel terwijl ze hem eerst nog zo angstig had aan gekeken. ''Ik ben Stan trouwens'' Zei hij kalm tegen haar. Ze had verder ook niet naar zijn naam gevraagd maar sinds dat ze zichzelf had voorgesteld wilde ze die van hem ook wel weten leek hem.

Een lichte zucht kwam uit de mond van de jongen voor me toen ik vertelde dat de jongens het wel op mij gemunt hadden. "Right. Dus... Heb je ergens pijn?" vroeg de jongen met een korte pauze. Ik schudde mijn hoofd, ookal had ik echt wel pijn. Maar dat hoefde hij niet te weten. De jongen voor me stelde zich voor als Stan. Ik knikte kort. Stan zou heus wel door hebben dat ik echt wel pijn had; waarom had ik anders jankend op de grond gelegen? De koele wind blies de onderkant van mijn jas naar achter, maar omdat ik mijn armen nog steeds voor mijn buik had bleef mijn jas verder op zijn plaats. Ik keek om me heen, of de jongens nog ergens waren. Of ik Niels ergens zag. Maar er waren van allen geen spoor. Ik begon me licht in mijn hoofd te voelen. Het leek of ik zweefde. Zwarte vlekken verzamelden zich voor mijn ogen, en ik voelde de grond met een klap tegen mijn schouder komen.

De blonde jongen hoorde de bekende groep al komen en was weggegaan via de achterdeur naar het park. Als ze Sunset maar niets hadden aangedaan. Niels zag Sunset al snel, met een jongen van een jaar of 19 bij haar. Ze was in ieder geval veilig. Maar hij zag haar inelkaar stortte en vloekte in zichzelf. Hij rende naar zijn zusje toe en knielde bij haar neer. "Godver..." mompelde hij. Niels voelde aan haar handen, die blauw zagen van de kou. Onderkoelt was ze zo ie zo, of in ieder geval daar niet ver vandaan. Hij keek omhoog naar de jongen, die er toch al even stond. "Al kennis met haar gemaakt? Ik ben Niels, Sunsets broer." zei hij kort.

Stan vroeg haar of ze pijn had, ergens een overbodige vraag want ze leek nogal toe getakeld te zijn. Daarbij had ze huilend op de grond gelegen, deed ze ook niet voor niets. Maar ze leek ook niet vele vet op haar lichaam te hebben, klappen kwamen dan vast een stuk harder aan. De wind leek voor een moment wat sterker te worden, daarbij blies het dan ook de jast van Sunset wat naar achteren, echter werd het wat tegen gehouden door het feit dat ze nog steeds haar armen voor haar buik hield. Stan vond het maar een raar zicht. Of ze deed het omdat ze het koud had, of omdat hij daarnet naar haar gekeken had en misschien dacht ze van binnen nu wel gewoon dat hij een of andere perverse jongen was. Naar zijn idee leek ze namelijk wel een paar jaar jonger.
Sunset schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag. Meende ze dat nou? Stan moest moeite doen om niet weer een zucht te slaken. Hij wist zo dan ook niet echt wat hij met haar aan moest. Dan toch maar afscheid nemen en gewoon naar huis lopen? Misschien was dat nog wel het beste ook. Echter werd hem die kans ontnomen. Sunset zakte ineens door haar benen heen en klapte op de grond neer voordat hij nog maar iets had kunnen doen. Echter had Stan enkel nog een wat verbaasde blik in zijn ogen. Dat.. gebeurde zojuist nou echt? Stan keek even weg waarna zijn blik langzaam aan wat droog werd en hij terug naar Sunset keek die voor hem op de grond neer was gekomen. Moest ze nou weer flauwvallen? Dacht hij droogjes, alsof je er voor kon kiezen om flauw te vallen of niet. Natuurlijk wist hij ook wel dat dat niet mogelijk was. Stan wilde net door zijn hurken gaan om Sunset op te pakken. Dan zou hij haar maar even mee nemen naar zijn huis. Een andere optie wist hij ook niet. Maar net toen hij haar wilde op tillen kwam er een andere gedaante bij hen. De jongen mompelde iets als 'godver'. Was het haar vriend? Broer? Neef? Hij wist het niet echt maar blijkbaar kwam hij er snel genoeg achter. De jongen keek zijn kant op en vroeg hem of hij al kennis had gemaakt met Sunset, dat had hij zeker. Maar nu stelde de jongen zich voor als Niels, blijkbaar haar broer.
Voor een moment keek Stan wat verrast naar hem met één opgetrokken wenkbrauw. Niet omdat de jongen haar broer bleek te zijn maar om het feit dat hij zich nou gewoon stond voor te stellen terwijl zijn zusje nog op de grond lag. Stan liet zijn tas op de grond vallen en haalde er zijn flesje water uit waarna hij bij Sunset kwam zitten. Als ze flauw gevallen was zou ze zo weer wakker worden. ''Dit lijkt me geen moment om een gezellig praatje te maken he? Je zusje is in elkaar geslagen door een groep jongens. Je kunt beter zorgen dat ze zich weer goed voelt'' Reageerde Stan dan ook wat droog op hem terwijl hij met een hand wat tegen een wang van Sunset aan te tikken om haar wakker te maken. ''Sunset, word wakker'' Zei hij kalm. Het kwam er misschien wat droog uit, maarja alsof hij elke dag een flauw gevallen meisje hielp. Niet dus.

De jongen keek Niels aan met een opgetrokken wenkbrauw. ''Dit lijkt me geen moment om een gezellig praatje te maken he? Je zusje is in elkaar geslagen door een groep jongens. Je kunt beter zorgen dat ze zich weer goed voelt'' zei de jongen tegen hem. Niels keek op. "Wat?!" hij keek neer op zijn zusje, die bewusteloos voor hem lag. Dat hij het niet eens gemerkt had. Hoe stom kon hij zijn? De andere jongen was ook bij Sunset gaan zitten en tikte zacht tegen haar wang aan. Oke gast, denk na. Huis warmte... Niels trok zijn jas uit en tilde Sunset op terwijl hij zijn jas bij haar aan deed. Hij tilde haar op en stond op. "Ik breng haar naar huis, kom alsjeblieft mee en vertel me wat je weet over die jongens." zei de blonde jongen kalm. Daarna liep hij haar hun huis niet ver van hier. Hij had zijn sleutel al in zijn hand en deed de deur open. Hij legde Sunset op de bank. Ze hadden een redelijk groot huis, geërft toen hun ouders stierfen. Hij trok een lade in de tafel open en trok die er helemaal uit. Hier moest meer achter zitten. Sunset had vanochtend nog gegeten. Hij haalde Sunsets borstel eruit en trof een paar doosjes aan. Hij legde ze op tafel, vijf in totaal. Niels zuchtte licht geërgerd, de meeste van de doosjes bestonden uit laxeerpillen...

Sunset knipperde tegen het licht van de zon uit het raam. Ze keek opzij en zag dat ze in haar eigen huis was, met Niels en Stan. Ze duwde zichzelf met haar ellebogen een stukje overeind. Niels hoorde de bank kraken en keek om. "Sunset," zei hij. Sunset keek naar de tafel, waar alle doosjes lagen met de pillen die hadden gezorgt dat het eten wat ze had gegeten helmaal niet opgeslagen werd in haar lichaam. Ze keek naar de grond. "Het spijt me..." mompelde ze. Niels zuchtte en pakte de doosjes op en liep ermee naar buiten, om ze meteen in de container te doen. Sunset keek kort op naar Stan, voelde zichzelf rood worden en keek weer naar de grond.

Er kwam geen reactie van Sunset. Blijkbaar was ze verder weg dan hij had gedacht. Misschien was ze over vermoeid geweest? Te veel pijn? Uitgehongerd? De twee laatsten kwamen waarschijnlijk het meest in de buurt. De broer van Sunset had nogal geschokt gereageerd. Was op zich ook niet zo gek als je zusje in elkaar geslagen was. Stan stond op terwijl Niels een jas om Sunset heen legde en haar zo in zijn armen nam. Stan pakte zijn tas weer op en stopte het flesje water er in terug. Hij deed zijn handen vervolgens in de zakken van zijn broek. In principe verwachtte hij nu dat hij nu wel afscheid kon nemen. Niels zou haar mee naar huis nemen en nou ja, dan zou het vast wel weer goed komen met haar. Maar integendeel, Niels vroeg hem mee naar hun huis te komen en hem te vertellen over de jongens. Stan keek even licht wat vragend. Wilde hij hem nou echt mee hebben? Stan slaakte even een onhoorbare zucht, nee de vraag was misschien eerder.. wilde hij wel mee met hen? Stan haalde zijn mobiel uit zijn broekzak en keek naar de tijd. Nou ja waarom ook niet? Stan keek op en wilde antwoorden maar op dat moment zag hij Niels al in volle gang richting huis gaan. Stan stopte zijn mobiel snel weg en ging hem dan ook achterna. Hij kwam al snel naast hem lopen. Voor een moment keek hij richting Sunset die in zijn armen lag.
Na een stukje gelopen te hebben, wat niet opvallend ver was van de plek waar Sunset in elkaar geslagen was kwamen ze bij hun huis aan. Stan keek voor een moment naar de voorkant van het huis. Zag er ruim genoeg uit voor hun twee in ieder geval. Hij vroeg zich af of hun ouders thuis waren, als ze die hadden tenminste je wist het tegenwoordig niet, anders moest hij hen vast ook nog een hoop gaan uitleggen. Als hij zelf niet verdacht werd tenminste, dat zou immers niet de eerste keer wezen. Stan zette zijn tas maar even in de gang neer waarna hij mee de woonkamer in kwam. Daar werd Sunset op een bank neer gelegd. Stan keek van haar terug naar Niels die een lade uit de tafel schoof en er een borstel uit haalde, maar dat niet alleen, ook een aantal doosjes met laxeer middel. Voor een moment trok Stan een wenkbrauw op. Zijn blik ging daarna langzaam aan terug naar Sunset. Geen wonder dat ze zo dun was, als ze dat allemaal gebruikte tenminste. Stan keek algauw weer normaal zodra hij in de gaten kreeg dat Sunset wakker was geworden. Zijn blik ging langzaam aan van de een naar de ander. Algauw werd al wel duidelijk dat de pillen echt van haar waren. Ze bood dan ook mompelend haar excuses aan. Hij vroeg zich af of ze het meende aangezien ze er vast al wel langer mee bezig was aan haar conditie te zien tenminste. Niels ging vervolgens naar buiten om de doosjes weg te gooien. Stan volgde hem even met zijn ogen, als hij terug zou komen zou hij hem wel vertellen wat er gebeurt was. Stan richtte zich ondertussen weer op Sunset. Hij liep naar haar toe en kwam kalm bij haar op de bank zitten, waardoor deze dan ook weer wat begon te kraken. ''Waarom slik je die pillen?'' Vroeg Stan kalm aan haar.

Sunset trok haar benen op toen Stan op de bank ging zitten, die toen licht kraakte. Ze was te zwaar. Nog even en die bank zou doorzakken door haar gewicht. "Waarom slik je die pillen?" vroeg Stan kalm aan haar. Sunset keek hem kort aan en richtte haar blik toen naar de grond. Tja, wat moest ze zeggen? Natuurlijk wist ze dat het niet goed voor haar was, maar ze moest afvallen, ze mocht niet eten! Ze was al dik genoeg, nog meer vet en ze zou ter plekke dood neervallen. Dus ze hield haar mond maar dicht. Niels zat op een stoel naast de bank en keek naar hun. Sunset voelde zijn blik branden. Tranen weldde op in haar ogen en ze ging overeind zitten. Niels keek haar rustig aan. "Waarom heb je mij niet verteld dat die jongens je inelkaar sloegen?" zijn blauwe ogen straalden kalmte uit, ookal voelde hij zich helemaal niet meer kalm. Sunset ging weer liggen en trok Niels' jas weer over haar heen. De tranen die zo lang in haar ogen waren begonnen nu hun weg omlaag. In dunne stroompjes liepen ze ove rhaar wangen. Niels stond op en ging naast haar zitten, Sunset drukte zich tegen hem aan, en Niels sloeg zijn armen om haar heen. "Rustig maar, je bent thuis. Hier komen ze niet." stelde hij haar met een zachte stem gerust. Intussen keek hij snel door de ramen, hij had de groep wel in de buurt van hun huis gezien, maar ja. Hij had zich er nooit echt om druk gemaakt. Sunset klauwde haar handen in zijn vest, terwijl ze zacht heen en weer gewiegt werd, hetgeen haar rustig maakte.

Stan besloot maar bij haar op de bank te komen. Wat anders kon hij nu doen? En als ze het niet fijn zou vinden moest ze maar een gil geven of iets. Stan wist toch al niet of hij hier kwam omdat hij het echt wilde of dat het puur uit verveling was. Stan was niet een heel erg mee levend persoon. Familie en echte vrienden was een ander verhaal, iedereen lette meer op zijn familie en vrienden als ze er een goeie band mee hadden. Maar zoals Sunset kende hij nog maar net. Hij wist niet wat hij hier allemaal van kon verwachten, al was het niet gezegd dat hij niet voor een nieuwe vriendschap open stond. Hij vond zoveel best dus dat ook wel, hij deed niet gauw ergens moeilijk over. Stan vroeg haar uiteindelijk dan ook maar om die pillen. Echter was er enkel maar stilte aan Sunset haar kant. Stan keek dan ook langzaam van haar maar even de woonkamer rond. Dus ze was niet van plan om te praten? Nou ja het was vast ook geen makkelijk onderwerp om te praten over het feit dat je laxeer pillen slikte wat in haar geval al geen goed teken was. Zo hing er dan ook even een korte stilte tussen hen tot dat Niels weer binnen kwam.
Stan keek van de een naar de ander zodra ze tegen elkaar begonnen te praten. Stan zweeg maar, het leek hem niet nodig om zich er tussen te mengen. Dit was waarschijnlijk zo broer zus moment. Niels voegde zich uiteindelijk dan ook bij hen op de bank, weer was er even gekraak te horen. Stan keek voor een moment naar de bank met licht opgetrokken wenkbrauw waarna zijn blik naar Niels en Sunset ging die nu dicht tegen elkaar aan geklemd zaten. Stan stond maar weer op en deed zijn handen in zijn broekzakken. ''Luister ik weet niet of het bekende van jullie zijn en al, maar ze hadden het duidelijk op haar gemunt. Ik hoorde hen praten over haar lichaam en ze maken er duidelijk een grap van. Als ik jou was zou ik er maar snel wat aan doen'' Zei Stan uiteindelijk dan ook nu hij dacht dat hij wel de kans kreeg om te praten. Niels had hem immers toch niet voor niets uitgenodigd om mee te komen. Hij had willen weten wat er was gebeurt. Stan had wel geweten wat hij had gedaan als Sunset zijn zusje was geweest. Hij had die jongens helemaal verrot geslagen.

Niels keek Stan met opgetrokken wenkbrauw aan. "Denk je niet dat ik ze al vaker klappen het uitgedeeld? Denk je niet dat ik al vaker mijn wraak heb genomen? Natuurlijk heb ik dat wel!" Niels stond op. Hij zag er rustig uit, maar zijn woorden waren wel fel. "Het maakt ze allemaal geen ene donder uit. Ze blijven haar maar treiteren. Tuurlijk had ik het wel door, zulke grote blauwe plekken komen echt niet van struikelen over een tak in het bos!" Sunset beet op haar lip. "I-ik wilde je niet ongerust maken..." zei ze. Niels keek haar aan. "Ik weet het." zei hij. "Het zijn inderdaad bekenden van ons," zei hij, terwijl hij zich weer op Stan richtte. "Ik kende ze van de basis school, en ze gingen naar de zelfde middelbare school als ik. Daar werden ze agressiever, gingen mensen zonder reden inelkaar slaan. Toen ik daar achter kwam heb ik met mijn vrienden terug gevochten. Ik had een vrienden groepje dat evengroot was als die van Jess. Wij 'wonnen'. Dat dachten we. Maar nu is die groep Sunset aan het treiteren." Niels haalde zijn schouders op. Sunset was nu thuis, veilig. "Waarschijnlijk is dit niet het moment om met beleefdheden aan te komen, maar wil je misschien wat drinken ofzo?" vroeg Niels rustig. Hij zou het ook wel begrijpen als Stan naar huis wilde.

-Sorry van het late antwoord en de flut-

Stan was opgestaan. Als hij heel eerlijk moest zijn was hij het wel een beetje zat nu. Als die jongens al zo'n probleem waren dan moest er wat aan gedaan worden. Of hij trapte ze zelf finaal in elkaar of de politie moest er maar bij komen. Als het zo langer door ging zou er niets van zijn zusje over blijven, dat was wel duidelijk. Stan stond nu dan ook op het punt om weg te gaan nadat hij tegen hen had gezegd hoe het zat. Echter leek Niels het nog even nodig te vinden om tegen hem tekeer te gaan. Stan zijn blik bleef op Niels gericht terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte. Voor een moment keek hij naar Sunset maar het duurde niet lang of zijn blik was weer terug bij haar broer die maar door bleef gaan tegen hem. Stan luisterde er naar, maar het was niet echt dat er iets bleef hangen. Goed dan, de jongens waren bekende van hen en blijkbaar hadden ze er al een hoop problemen mee. Wat moest hij er aan doen? Hij wilde best voor hen op die jongens af gaan en ze eens de waarheid zeggen. Maar aan Sunset te merken leek dat niet veel uit te halen.
Stan liep richting de deur van de huiskamer. Hij had het wel een beetje gezien nu. De felheid in Niels zijn stem beviel hem niet. Hij was geen moeilijk persoon. Maar hij had gewoon geen zin in gezeur en moeilijkheden in het leven. Maar als het aan hem lag zag hij het leven ook veel te makkelijk. Misschien was dat zo, maar dat was hoe hij nou eenmaal was. En daar kon je mee leven of niet. Toch leek Niels nu weer wat kalmer te worden en bood hij hem dan ook wat te drinken aan. Voor een moment keek Stan weer naar Sunset waarna zijn blik eindigde bij Niels. ''Ik denk dat wat drinken geen kwaad kan'' Zei Stan met een flauwe glimlach uiteindelijk tegen hem waarna hij dan ook maar weer terug ging zitten. Hij richtte zich ondertussen weer even op Sunset. ''Niet dat ik je zou willen opsluiten, maar misschien kun je zoveel mogelijk thuis blijven tot dat er een oplossing is gevonden'' Zei Stan kalm tegen haar.

Nadat hij weer rustig geworden was zei Stan dat iets drinken geen kwaad kon. Niels liep naar de keuken en trok de koelkast open. Cola, fanta... Bier. Hij keek naar Stan. "Bier?" hij wist waarschijnlijk het antwoord al, maar toch wachtte hij even. Hij pakte drie glazen. "Water, Sunset?" riep hij naar zijn zusje. "Ja." hoorde hij zacht terug. Hij schonk wat water voor haar in en zette dat op de tafel. Hij zag Sunset even wantrouwend naar het glas kijken. Ze dacht waarschijnlijk dat hij er wat had in gedaan. Iets wat caloriën bevatte. Uiteindelijk pakte ze toch het glas en begon te drinken. Niels schonk voor zichzelf cola in en wachtte wat Stan wilde.

-flut-