Saint

Wolkjes stinkende rook kringelde als een ballon naar de hemel elke keer dat ze uitademde. Het rode haar dat onder haar muts uitstak ging alle kanten op. In het licht van een lantaarnpaal dat ze passeerde gloeide twee, lichtblauwe ogen op. Overal om haar heen klonken stemmen van mensen die terug kwamen van een wilde nacht. Het was rond half één nachts en Puk's dienst zat er net op. Ze nog een deel van de dienst van een college overgenomen, ze kreeg er niet meer betaald door maar ze wilde nog iets langer doorwerken om haar hoofd leeg te maken. Puk stopte op het plein in de binnenstad, Time Plaza. Ze nam nog een lange trek van haar sigaret die tussen haar middel en wijsvinger rustte en blies de rook droogjes uit. Ze droeg een lange, zwarte jas van een zachte stof met daar onder een heel smalle jeans met tijger strepen met bijbehorende zwartleren laarzen met hoge hakken. Om verder te gaan nog een witte sjaal die ten slotte werd afgemaakt door een zwarte muts. Het krioelde van de mensen op het binnenplein en je kon muziek horen bonken in de verte. Puk leunde eenzaam tegen een koude muur aan en hoestte eventjes dat al snel oversloeg in een onsmakelijk geroggel. Beschaamd sloeg ze haar ogen neer toen een paar voorbijgangers haar een vuile blik toewierpen. Sigaretten en een verkoudheid. Dat ging niet samen. Ze streek met één hand even onhandig de pieken van haar haar opzij en nam de tijd om haar oude sigaret weg te gooien en nog eentje op te steken. Ze had nu twee opties. Of ze kon nu naar huis gaan en gaan slapen, maar het was zaterdag nacht en overal werd er gefeest. Niet dat zij er graag aan mee deed. Nee, Puk was een einzelgänger die door dom ongeluk geen vrienden had. De enige relaties die ze had waren zakelijk en streken nooit tot in bed. Op haar werk was ze niet iemand die gehaat werd maar was ze dan ook weer niet die speciale college die iedereen mocht. Puk zuchtte en keek somber naar de besneeuwde stoeptegels waar allerlei afdrukken van schoenen her en der in stonden. Ze was nog maar recent hier komen wonen, of nou ja, voor ongeveer negen maanden woonde ze nu hier. Puk wierp een blik op een duidelijk dronken stel gasten die aan de overkant van de straat schots en scheef weg zwalkte uit een kroeg waaruit daverend gelach opsteeg. Zuchtend nam Puk nog een trek van haar sigaret en blies de rook opnieuw uit. Ze nam deze keer de tijd om het flink door haar longen te laten gaan voor ze het uitblies. Ook al vond ze de smaak er van niet geweldig ze deed het meer omdat ze het gewoon kon. Stoppen bijvoorbeeld kon ze niet ook al was het nog steeds elk jaar haar voornemen om te stoppen. 2013 was net begonnen en nog steeds was ze aan het roken als een ketter.

Helemaal opgaand in de muziek danste hij er de hele avond op los. Rhys was met de jongens van de crew vandaag naar de Chappy Chau gegaan omdat ze iets te vieren had. De laatste filmdag zat er op en over een paar weken zou de film in de bioscopen draaien. Volgens de producer zou het een blockbuster gaan worden, maar dat viel nog af te wachten. Hier en daar had hij al wat drankjes gekregen van een paar vrienden van hem, maar zoals altijd hield hij het toch nog wel deftig. Uiteindelijk besloot hij even naar de bar te gaan, gewoon om te relaxen. Aan de bar stonden enkele verscheidene koppels, sommige waren duidelijk al strontzat maar ze leken de tijd van hun leven te hebben hier. Lachend nam hij plaats op een kruk en bestelde een plat watertje. Te laat zou hij het vanavond ook niet gaan maken, want dan had hij morgen een probleem met Kyle, een van zijn beste vrienden. Een uur was alweer voorbij gevlogen toen hij aan de praat was geraakt met de barman, een gozer die biseksueel was, maar toch een van de grappigste kerels die hij al had gezien hier. Het gesprek ging over de aanhoudende koude die er in Mistlake hing. Volgens enkele weerberichten ging deze volgende week pas weg trekken, maar de barman geloofde er niet veel van.
‘Ik moet echt gaan man, anders word ik morgen vermoord.’ Grijnsde hij naar Zeke. De iets oudere man keek hem even beteuterd aan maar haalde zijn schouders vervolgens op. "Moet jij weten bro, maar kom niet klagen volgende keer hé." Rhys gaf de man een hand wuifde de rest gedag en wandelde vervolgens de koele nacht in. Het enige wat hem een beetje warm hield was een zwart kostuumsvestje dat hij eerder deze avond had aangetrokken, verder droeg hij alleen maar een rood shirt en een zwarte jeansbroek. Hij had wel het geluk dat hij niet zo ver moest lopen, dus ja ziek zou hij niet worden hopelijk. Hier en daar klonk duidelijk gejoel uit kroegen waar hij hoofdschuddend voorbij liep, zo was hij eigenlijk raar of zelden. Een paar meters verder merkte hij een meisje met rode haren op. Blijkbaar was hij niet de enigste die haar op had gemerkt, want aan de overkant van de straat zag hij een niet al te nuchtere man haar benaderen. Bijna instinctief begon hij sneller te lopen naar haar. Zonder twijfelen nam hij haar hand vast en begon heel kalm met haar weg te wandelen. ‘Speel gewoon even mee, ik leg het wel uit.’ Sprak hij rustig. Kort keek hij over zijn schouder merkte op dat de jongen in het midden van de straat bleef staan en vuil naar hen stond te kijken. Hopelijk ging die zatlap het niet in zijn kop krijgen om hun te volgen, want daar had hij echt wel geen zin in. Want hij was er zeker van dat als die dude ook maar een misstap maakte naar het onbekende meisje toe, dat hij wat klappen zou gaan uitdelen en ontvangen. En dan gingen zijn ouders straks weer helemaal panikeren en mweh, nee dat had hij niet nodig.
[So sorry dat het zo lang duurde.]

Puk bleef stokstijf stil staan toen de dronken zatlappen aan de overkant bleven staan. Ze had ervaring met zulk lui, echter niet zonder dat er een bar tussen hen in stond of er allemaal mensen om haar heen aan tafeltjes zaten te dineren. Eentje floot en maakte een obsceen gebaar. Zwijgend vernauwde Puk haar ogen en deed ze alsof ze het niet gezien had. Eentje bewoog zich dichter naar haar toe en al gauw had ze door dat ze verder gingen dan de overkant van de straat. Voor ze nog iets anders kon doen dan de sigaret terug in haar mond stoppen streek er een gedaante heel dicht langs haar en greep haar plotseling bij de hand. Geschrokken door die plotselinge fysieke contact probeerde ze als reflex haar hand los te trekken. 'Speel gewoon even mee, ik leg het wel uit.' Ving ze op. De jonge die haar hand vast gepakt had was gespierd en had donker haar en opvallende ogen. Ze keek even over haar schouder en zag de viespeuk die haar eerder wilde benaderen stokstijf midden op de straat staan. De blik die hij de nieuwkomer schonk was alles behalve aangenaam. Ze voelde zich een beetje misselijk worden bij het idee dat ze zo net bij de hand werd gepakt door een of andere vreemdeling maar door zijn kalme toon van eerder weerhield ze zich er van om zich meteen los te trekken, moord en brand te schreeuwen en misschien recht in de armen te lopen van die stel dronkenlappen. Nonchalant gleed haar hand in haar rechter broekzak en sloot ze haar dunne vingers om het zakmes die ze moeizaam uit klapte en een beetje omhoog haalde zodat ze zichzelf niet per ongeluk stak. Ze trok zich defensief los en ging een paar passen achteruit. "Wat doe je!?" Vroeg ze achterdochtig en ze keek over zijn schouder om te merken dat dronkenlap en zijn gang hun kant op kwamen. Aangezien de jongen voor haar veel aantrekkelijker leek en waarschijnlijk ook rook zou ze liever voor hem kiezen op dit moment. Normaal was ze eenzaam en waren gebeurtenissen als dit alleen iets wat in haar fantasie kon gebeuren, dat dit dus werkelijkheid werd was dus ook zeer verrassent. Ze haalde het mes uit haar broekzak en liet het naast haar lichaam bungelen. "Dit mes is niet bedoelt voor jou" Zei ze op een zachte toon en ze zette nog één stap achteruit.

De reactie van het meisje had hij perfect vast, maar momenteel had hij haar pols zo stevig vast dat ze zich onmogelijk zou kunnen los trekken. Voordeel van het jongen zijn. Stug liep hij verder. Rhys was niet zo’n gast die spontaan ging toe kijken van hoe er een dronkenlap op een meisje afstapte, of hij diegene nu kende of niet. Zijn ogen waren strak voor zich uit gericht, hij wilde maken dat hij weg was met het meisje. Ergens kon hij wel verwachten dat ze hem straks een klap zou geven om het plotse mee trekken naar ergens, ook al was het maar om te helpen. Maar ja goed, als hij dat dan moest ondergaan. Was het liever dat dan een klap van een van die gasten. Zijn vrije hand omklemde het vlindermes dat in het jasje van zijn vest zat. Rhys kon goed van zich af slaan, maar voor het geval het te link werd was dat mes altijd handig. Strafbaar maybe, maar dat kon hem geen moer schelen alles ging nu momenteel om hun veiligheid.
Toen het meisje echter haar hand plotseling losrukte en enkele passen achteruit deed keek hij haar verbaasd aan. What the hell was ze aan het doen? Haar vraag deed hem kort zijn hoofd schudde. Meende ze dit nu echt serieus? ‘Ik trek je voor mijn plezier mee en ik ga je wat aan doen. Wat denk je zelf dat ik doe?’ Bromde hij licht geïrriteerd. ‘Ik neem aan dat je gemerkt hebt dat die groep ons aan het achtervolgen is. Dus laat me gewoon even de barmhartige sameritaan spelen en je helpen oké. Ik doe je heus niets.’ Rhys zijn stem klonk al minder geïrriteerd en zijn eeuwige kalmte kwam weer naar boven. Iets wat hij momenteel echt wel kon gaan gebruiken aangezien het meisje de groep nu net de tijd gaf om dichter bij hun te komen. En blijkbaar kon ze niet bepaald tellen want zij waren maar met twee, en die andere minstens met vijf. Sterk in de minderheid. Het mes dat ze trok deed hem even verstijven. Was ze nu werkelijk bang voor hem? Wat verward streek hij door zijn haren terwijl hij haar gewoon aanstaarde. Wachtend op een verklaring. Deze volgde praktisch meteen na dat ze het zakmes had laten zakken. Opgelucht ontspande hij weer en keek even kort over zijn schouder. Nog een paar meters zaten er tussen hen en de mannen. ‘Maak dat je weg komt, ren zo snel je kan en kijk niet om. Ik hou ze wel bezig maar jou over komt niets. Ik ben Rhys trouwens.’ Fout moment om zich bekend te maken maar het kon hem niets schelen. Zij moest hier weg. Nu! Met een snelle beweging trok hij het vlindermes uit zijn zak en draaide zich om, weg van haar. ‘Ga! Nu je nog tijd hebt.’ Sprak hij overtuigend genoeg tegen de vrouw. Een vaag voorgevoel vertelde hem dat dit wel eens fout zou kunnen aflopen. Maar hij moest er maar op rekenen dat het aanzicht van zijn wapen hen zou afschrikken en rechtsomkeer deed maken.