Sυηηу ∂αуѕ αη∂ ℓσѕт ∂яєαмѕ

Met haar ene hand tegen haar voorhoofd gedrukt en de andere ondersteuning aan het dikke boek vol psychobiologische verrijking biedend, zat Catherine onder een dikke eik in het park, in een poging de woorden in het boek haar hoofd in te krijgen. Hoewel de temperatuur erg hoog opliep, bood de eik haar genoeg schaduw om daar niets van te merken. Om haar heen klonk het plezierige gegil van kinderen die tikkertje speelde of watergevechten hielden, en overal lagen kleedjes overladen met lunch. Kortom; iedereen was in staat te genieten van het warme weer en de vrije zaterdag, behalve Catherine.
Voor de derde keer gleden haar ogen over dezelfde zin, maar ze kon geen twee woorden lezen of ze stuitte alweer op iets dat ze niet begreep. Met een kreet van frustratie, belandde het boek al snel in het vochtige gras. Zo was er nog een hand vrij die ze kon gebruiken om op haar voorhoofd te leggen. Ze kon het niet. Ze kon het niet, en ze zou het nooit leren ook. Het was te moeilijk. Het was ook zo naïef van haar om te denken dat als haar vader het kon zij het ook wel zou kunnen, dat het de enige manier zou zijn om haar vader te ontmoeten. Bovendien was het stom. Haar vader wilde haar helemaal niet ontmoeten. Hij had haar opgeven voor ongeopende adoptie, was dat niet duidelijk genoeg? Catherine slaakte een diepe zucht en klapte het boek zorgvuldig dicht, waarna ze het droogmaakte met haar mouw en terug in haar leren boekentas stopte. Hierdoor viel haar oog op de kleine mp3-speler die in het kleine vakje aan de binnenkant zat. Een onbeduidende glimlach verscheen op haar gezicht, en ze stopte een van de oordoppen in haar oor. Zonder dat ze het besefte begon ze meteen mee te zingen toen de eerste woorden van het country-nummer dat ze in een onbezonnen bui gedownload had haar gehoor vonden.
Muziek wist haar altijd op te fleuren, vooral wanneer ze zichzelf weer eens berispte voor haar roekeloze studiekeuze. Het maakte ook allemaal niet uit. Ze zou nooit haar droom om muziek te kunnen maken kunnen verwezenlijken. Catherine sloot haar ogen en begon mee te tikken op het geavanceerde ritme.

Toen ze haar ogen weer opende omdat ze zich weer even voor de geest moest halen hoe de tekst ook alweer verder ging, schrok ze op wanneer ze zag dat er een man, misschien wel meer dan tien jaar ouder dan zij, met rossig -duidelijk geverfd- haar dat het meest aan hem opviel naast haar neergehurkt zat. Hij keek Catherine vragend aan, trok een van zijn wenkbrauwen belachelijk hoog op en wees op het boek, waarvoor ze de kans nog niet had gekregen het terug in haar tas te stoppen. Toen ze van de schrik bekomen was, keek ze hem vragend aan, waarna hij gebaarde of ze haar oortjes uit wilde doen. Met tegenzin zette ze het vrolijke nummer op pauze, en ontdeed haar oren van het muzikale genot. Vervolgens volgde haar blik zijn wijzende hand naar het boek. Ze lachte kort waarna haar gezicht vertrok. "Ik eh... Het studeren lukt me gewoon niet," glimlachte ze pijnlijk. Ze streek de lok in de weg zittend blond achter haar oor en beet op haar lip terwijl ze de geïnteresseerde voorbijganger bekeek. "Bedankt voor uw interesse." Ze boog voorover en raapte het boek op om het deze keer wel in haar tas te steken.